Dawno nie odbyła się żadna grupowa wycieczka i nic nie zapowiadało, że w ten weekend taka się trafi. Tymczasem w sobotę zadzwonił Siwy i powiedział coś, co w telegraficznym skrócie można ująć tak: "Adamie, Mario, jutro przyjeżdża Iza, więc jutro jedziemy na wycieczkę. Ruszcie dupska, lenie!"
No to pojechaliśmy. Niewiele brakowało, by wszystko spaliło na panewce, bo rano pojawiły się dosyć poważne problemy z wyrobieniem się na pociąg. Ostatecznie jakoś się udało (tętno przedzawałowe podczas szaleńczej gonitwy przez miasto na dworzec) i jakoś dotarliśmy do Piotrkowa Trybunalskiego.
Stamtąd pojechaliśmy do Sulejowa. Można kulturalnie asfaltem, a można przez las. Wybraliśmy oczywiście las. Po drodze było trochę błota.



Dzięki takim atrakcjom nasze wypucowane rowerki szybko osiągnęły mniej więcej taki stan.


Całe szczęście błoto dość szybko się skończyło i do ujścia Luciąży dotarliśmy już bez problemów.

Tam Siwy zasnął podczas robienia wheelie (całą noc dłubał przy rowerze Izy i się biedak nie wyspał) i się wywalił. Przypadkiem byliśmy tam z kamerą :)

<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tBnmWSgCFzs"> <embed src="http://www.youtube.com/v/tBnmWSgCFzs" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>
Gleba go trochę obudziła i dzięki temu do knajpy mieszczącej się w budynkach opactwa Cystersów w Podklasztorzu dojechaliśmy już bez dalszych przygód. Tu nastąpiła przerwa na piwko, soczek, zupkę, inne atrakcje (np. obsrały mnie ptaki) i związane z nimi mycie głowy:)

Z Podklasztorza potoczyliśmy się krótkim odcinkiem asfaltu, gdzie wszyscy zaliczyli po focie (ja nie:/)






Asfalt skończył się szybko i znów wpadliśmy w las.





i "pomknęliśmy" brzegiem zalewu w kierunku zapory. Po drodze było kilka postojów. Podczas jednego z nich starałem się nauczyć wszystkich starochińskiej techniki lewitacji, ale coś nie wyszło :(


Na kolejnym postoju trochę popluskaliśmy się w wodach zalewu i pogapiliśmy się na windsurferów. (Siwy bił brawo przy każdej glebie.. nie wiem, czy jak wywalasz się na wodzie to nadal gleba, zaliczonej przez nich), a potem pojechaliśmy na lody koło zapory w Smardzewicach.


Potem jeszcze fota grupowa poniżej zapory i "biegiem" do Tomaszowa na gofry (i pociąg, którym wróciliśmy do Łodzi).


Honorowy patronat nad wycieczką objął Super Lover

"Kwiecień plecień, bo przeplata trochę zimy, trochę lata" Niech mi ktoś powie, że to nie jest prawdą, to szczelę w japę, albo moje drugie imię nie jest Stefan (a nie jest). Ale.. po kolei:
W sobotni poranek budzik zadzwonił kilka minut po piątej. Pora wybitnie nieboska, za oknem -1 °C, ale wstać trzeba, bo pociągi na maruderów nie czekają. Gdzieś po drodze na Łódź Fabryczną spotykaliśmy Siwego i już we trójkę zalogowaliśmy się na pokładzie EN-57 do Tomaszowa Mazowieckiego.
Na miejscu szybki pączek i w drogę. Najpierw klasycznie: Niebieskie Źródła, schron kolejowy w Jeleniu, ale potem postanowiłem, że przecież nie można jechać zwyczajnie asfaltem i zaczynamy jazdę "na czuja". Dopóki nie znaleźliśmy się w bezpośredniej bliskości Pilicy, wszystko szło super. Potem jednak zaczęło robić się mokro, aż skończyło się brodzeniem w rzece Słomiance (próbowaliśmy z Marcinem most zbudować, ale nie wyszło) i zabawą w Jezusa na jakimś bagienku.
Wszystko to odbywało się dosłownie kilkadziesiąt metrów od wygodnego, znakowanego szlaku, ale cóż... przynajmniej było ciekawie:) Dobrze, że chociaż pogoda poprawiła się znacznie od rana i słoneczko ogrzało świat do blisko 20 stopni. Gdyby przyszło brnąć przez wodę w takim zimnie, jak rano, to podejrzewam, że Siwy do spółki z Marysią powiesiliby mnie na pierwszym lepszym drzewie, a potem sami pomarli z wyziębienia. Całe szczęście taki finał z rodem z greckiej tragedii nie był konieczny, a w nagrodę za trudy była kiełbasa upieczona na ognisku i zimny browarek wypity na brzegu Pilicy.
W drodze powrotnej przyszło nam znowu zamoczyć nogi w Słomiance, bo mostek na czerwonym szlaku się wziął i się zarwał. Moi towarzysze zdjęli buty, podkasali spódnice i przebrnęli przez rzeczkę, a ja sforsowałem ją jak panbuk przykazał - w butach i skarpetach.
Potem, w Spale, znów było piwo (na rozgrzewkę i odkwaszenie, a więc w celach stricte terapeutycznych) i na koniec przejazd czerwony szlakiem do Tomaszowa. Podczas przejazdu owego na zmianę z Marcinem spinaliśmy się, żeby na filmiku wyszło, że jedziemy szybko i obojgu nam przyszło to potem odchorować.
Następna wycieczka musi być bez moczenia nóg i bez napinania. Wszystkim to na zdrowie wyjdzie :)

A teraz filmik i zdjęcia lub jak kto woli "multimedia".

Pierwej filmik. Jeśli przeszkadzają komuś słowa na 11 literę alfabetu (sztuk:6), to proponuję, by raczej bez dźwięku obglądnął :)

Muzyka: Beastie Boys "Sabotage" [Alex Metric re-edit]

Zdjęcia kiepściuchne, ale marysiowy soniak robi foty prawie tak kiepskie jak telefon komórkowy... cóż...
Do tego będzą nie po kolei, bo chronologia to imperialistyczny wymysł, mający zniewolić masy (?)

Razem z Siwym rozpalamy ognisko. Jak zwykle pomocne okazują się bilety PKP. Dpdatkowo na zdjęciu świetnie widać moją aero-fryzurę :P


"Dworzec" autobusowy, czyli najbardziej lanserska miejscówka w Inowłodzu. Przykro mi, ale jeśli nie masz tu słit foci, to jesteś nikim.


Wg. słownika języka polskiego, ambona to: 1. przyścienna mównica w kościołach chrześcijańskich, służąca do wygłaszania kazań; 2. platforma nadziemna, stosowana podczas polowań do obserwacji zwierzyny
Powiedzmy, że widocznym tu bohaterom udało się połączyć obydwie funkcje - weszli na ambonę "2", i pieprzyli głupoty jak to zwykle robią ludzie z ambony "1"


Jazda też była. O, np przez las


Myślałem, że gorzej już nie będzie, ale nie wiedziałem jeszcze, że za najbliższymi drzewami płynie rzeka, a za nią jest bagienko. Dość powiedzieć, że dotarcie do widocznego w oddali lasu zajęło nam ponad godzinę.


Budynek stacji kolejowej w Jeleniu. Li i tyle.


Nasza nowa świecka tradycja - zdjęcie Marysi z rowerem, w rezerwacie Niebieskie Źródła.

(a tu foty z: V.2007, III.2008, V.2008 i VI.2009

Błotnista ścieżka na brzegu Pilicy przed Inwołodzem.


Bezalkoholowe ;)


Pożyczone :D

Pogoda niepewna, ale kości rozruszać trzeba. Na tapetę poszedł więc las na Popiołach. Trochę tak bez ładu i składu, ale mimo leniwego początku wyszło nawet miło.

Ponieważ filmik w poprzednim wpisie spotkał się z pozytywnym odbiorem, to dzisiaj też trochę się pobawiłem (pobawiliśmy raczej, bo Marysia w bawieniu też udział brała) :)
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/h85agjHDnqY"> <embed src="http://www.youtube.com/v/h85agjHDnqY" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br> Muzyka: Babe Ruth - "The Mexican"

Główny bohater: komin nieczynnego Zakładu Energetyki Cieplnej "Ustronna".


Tor przeszkód dla rowerzystów - zjazd do przejścia podziemnego pod Pabianicką.


A tak bajdełej, to udało się pogodzić korby Evolve XC z Brainem w S6, więc odzyskałem swoje XT i nastała radość :D

2010-05-09 48,74  Poobiednie kręcenie w stylu relaksacyjnym wielce. Bez celu, bez zaplanowanej trasy i bez powodu, wśród płaskiej płaskości południowo-zachodnich rubieży Łodzi.
Było tak lajtowo, że aż miałem czas, by co chwilę rozstawiac statywik i popełnić suchy filmik ze sobą w roli głównej :)

<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/zhgEJ3xu3c4"> <embed src="http://www.youtube.com/v/zhgEJ3xu3c4" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br> Muzyka: Consider the Thief - "Son of Hell"

Foty tez były:
Malowniczy, acz miejscami błotnisty singielek dookoła lotniska


Dobrzynka, lewy dopływ Neru


Płasko,...


...zielono,...


...i mokro, czyli dolina Neru


Grupowa Oczyszczalnia Ścieków (zgodnie z Wikipedią jeden z największych tego typu obiektów w Polsce) widziana z mostka nad Nerem. Pamiętam czasy sprzed jej uruchomienia, gdy praktycznie nie dało się stanąć w tym miejscu (ani nigdzie indziej nad Nerem) bez zatykania nosa. Teraz jest nawet miło, choć woda nadal pozaklasowa.




Nie byłbym sobą, gdybym takiego zdjęcia nie zamieścił :)

Z braku pomysłu na kolejną traskę w Masywie Śnieżnika, postanowiliśmy zwiedzić sąsiadujące z nim Góry Bialskie. Machalasem śmignęliśmy na Przełęcz Płoszczynę (którą odwiedziliśmy też podczas niedzielnej wycieczki), a stąd (już na rowerach, oczywiście) ruszyliśmy na graniczny, zielony szlak. Dzisiaj coś nastrój mi nie dopisywał i jakoś nie umiałem czerpać radości z jazdy. Szkoda, bo sam szlak był całkiem niezły (wręcz bardzo niezły). Początkowo była to kamienista, bądź pozarastana trawą droga, która dosyć szybko zmieniła się w pięknego singla, który przez kilka kilometrów wił się po korzeniach, wśród wielkich połaci porośniętych krzaczkami jagód.
Pomału toczyliśmy się, zdobywając wysokość, aż osiągnęlismy najwyższy punkt tego dnia - Rudawiec. Zaraz za nim szlak zagłebił się w las i poprowadził nas przez rezerwat "Puszcza Śnieżnej Białki". Byłby to w mojej ocenie najlepszy na tym wyjeździe zjazd, bo choć niezbyt stromy, to wiódł przez piękną puszczę jaworową (no i cały czas singielkiem). Byłby, bo co chwilę drogę blokowały zwalone drzewa. Przez niektóre dało się przejechać, ale większość zmuszała do opuszczenia siodła i tachania roweru na plecach.
Po opuszczeniu rezerwatu miejsce singla zajęły stokówki, ale trochę bardziej zapuszczone niż te w Masywie Śnieżnika (ale równie miejscami strome). Czyniło to jazdę nimi całkiem emocjonującą. Zawiodły nas one do doliny Białej Lądeckiej. Tu posiedzieliśmy chwilę na głazach, a potem szlakiem rowerowym ruszyliśmy na Przełęcz Suchą. Nieco przed przełęczą przyszło nam jechać kawałek asfaltem i to do tego przeprowadzonym prawie idealnie wzdłuż poziomic. Dziwne uczucie jechać po raz pierwszy od pewnego czasu "po płaskim" :)
Z przełęczy znów leśna droga (Droga Marianny), którą wytraciliśmy sporo wysokości i dojechaliśmy do asfaltu prowadzącego z powrotem na Przełęcz Płoszczynę. Tu Marysia postanowiła się poopalać, a ja asfalcikiem bryknąłem pod górę po samochód.
Było ładnie, ale ja stanowczo przechodziłem dzisiaj kryzys. Niemniej jednak rejony te polecam :)

A wieczorem bryknąłem jeszcze z kwatery do centrum Miedzygórza po napoje odkwaszające i tez dobiłem ze 3 km :)

TRASA: Przełęcz Płoszczyna (817 mnpm) - [zielony szlak] - Jelenia Kopa - Jawornik Graniczny (1026 mnpm) - Rude Krzyże (1053 mnpm) - Rudawiec (1106 mnpm) - [zielony szlak do Baiłej Lądeckiej] - [czerwony szlak rowerowy] - Przełęcz Sucha (1002 mnpm) - [Droga Marianny (zielony szlak)] - [Droga Morawska] - Przełęcz Płoszczyna (817 mnpm)



Najpierw mega-seks-lans filmik... No dobra. Jest czerstwy, ale za to gra Kyuss :)
... co w sumie niekoniecznie jest zaletą...
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/emlrDPm38kE"> <embed src="http://www.youtube.com/v/emlrDPm38kE" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>
Singielkiem przez morze jagód




Raczę się jagodami pod szczytem Rudawca, a gdzieś tam daleko, na tym przepalonym horyzoncie widać Śnieżnik

... o właśnie tam.


Gdzies na zielonym, na zjeździe z Rudawca.




Biała Lądecka


Pod górę, wśród zielonej zieloności.


Wieczorne odkwaszanie ;)

Pobudka bardzo wczesna (6 rano), ale nie wypadało się spóźnić, bo dzisiejsza wycieczka miała odbyć się w nieco szerszym gronie niż zwykle. Spotkanie zarządziłem o wczesnej godzinie, aby za sprawą miłosiernie nam panujących PKP ruszyć w świat. Na Dworcu Fabrycznym stawiliśmy się w komplecie: ja, Marysia i Marcin (miała być jeszcze Kinga ale nie wyszło). Władowaliśmy się w "kibelka" i po dwudziestu kilku minutach powitaliśmy piękne miasto Koluszki. Stamtąd drogami polno-leśnymi (oraz pewną ilością pól, ale już bez dróg) dotarliśmy do Tomaszowa Mazowieckiego. Po drodze było kilka kałuż i inncyh atrakcji, które pomogły mi i Marysi wytworzyć na rowerach, ciuchach i twarzach solidną ochronną warstewkę błota. W Tomaszowie okazało się, ża Marcin jest w miarę czysty, więc radośnie, jadąc tuż przed nim wjechałem w kałużę. Głośne "Córa Koryntu!" (czy jakoś tak) usłyszane z tyłu dało mi znać, że mój plan się powiódł i teraz Siwy też będzie mógł ze mną podrywać gimnazjalistki na maseczkę błotną.
Gimnazjalistek jak na złość nie było, ale była pizza. Nie była łatwa i kazała czekać na siebie aż do godziny dwunstej. Kiedy jednak zjawiła się, to skonsumowaliśmy ją grupowo, nie bacząc, że przy stolikach siedzą obcy ludzie.
Potem szybki transfer dróżkami na zaporę w Smardzewicach (+mały foto-stopik przy Grotach Nagórzyckich) a dalej... singlowo-leśna, rowerowa orgietka brzegiem zalewu aż do Bronisławowa. Jadąc brzegiem co chwilę napomykałem o tym, że "coś dużo wody w zalewie". Fakt ten miał okazać się dość istotny w dalszym stadium wyprawy. A tak poza tym, to po drodze jedna z dużych kałuż "korciła mnie" i w efekcie zanurzyłem w niej nogi. Tak gdzieś na głębokość 10 cm powyżej kostki i kurort Bronisławów przywitałem wydając butami odgłosy, jak rozdeptywana żaba.
Postanowiliśmy wyprzeć z organizmów wilgoć za pomocą bursztynowego trunku wypitego na plaży. Chyba pomogło i po krótkiej wymianie pobożnych życzeń ruszyliśmy w drogę powrotną. Po drodze przyszło nam pokonać małą zatoczkę, nad którą zbudowano wąską kładkę. Normalnie jest ona kilkadziesiąt centymetrów nad wodą. Ale nie dzisiaj:) (bo "coś dużo wody w zalewie") Już sćieżka prowadzaca do niej była pod wodą, ale Marcin stwierdził, że "Wcale nie jest tak głęboko" więc pojechaliśmy. Gdy w wodzie zanurzyły się już buty, uznaliśmy, ze gorzej i tak nie będzie (to pewnie przez to wypite piwo). A jednak mogło być gorzej. Znacznie. Kładka również byłą pod wodą i do tego była cholernie śliska. Szczegółów przeprawy nie opiszę, bo nie umiem, ale na samym dole jest filmik, więc zapraszam do "lektury".
Dalej już bez większych przygód dotarliśmy do zapory, a stamtąd wzdłuż Pilicy, zahaczając o rezerwat "Niebieskie Źródła" i o "Małe Groty" dotarliśmy do Tomaszowa. Na koniec po dworcowym goferku i za sprawą PKP znów dotarliśmy do Łodzi. Wycieczka wyszła ogólnie całkiem zajebista :) Jedyny minus jest taki, ze opaliły mi się paski do kasku i jutro w robocie będę wyglądał jak upośledzona, czerwona zebra :)

W dordze z Koluszek do Tomaszowa: "Udawaj, że jedziemy szybko" Prędkość rzeczywista rzedu 7km/h :)


Kolejna sesja leśnego lansu


I jeszcze jakiś "landszafcik", żeby nie na każdej focie nasze paszcze widac było


Pomagamy babce uruchomić kaszlaka. Odpalił i odjechała w dal. Nawet nie podziękowała. To jędza :)


Inside joke: wrzosowisko :D


Off-road, off-path, on-pole :)


Marcin robi triki przed spożywczakiem. Pewnie wypatrzył gdzieś gimnazjalistkę jakąś :)


Groty Nagórzyckie


i Jeszcze jednen "landszafcik"


Całe stadko nad Pilicą


Zapora w Smardzewicach...


...i ptoki


Zalew Sulejowski


Ja robię serwis, a Siwy się pręży... pewnie znów te gimnazjalistki szły. A ja cholera nie patrzyłem i przegapiłem :/


Costa del Beton


Zatoczka


"Mówiłeś, że nie jest głęboko!"...


"...bo... za blisko jechaliście"


Kładka prawdy, słupki nadziei...


Marcin uzupełnie węglowodany, bułkowodany, masłowodany, szynkowodany i inne składniki odżywcze


Marcin znów robi triki (w krzkach była pewnie jakaś gimnazjalistka). Ja lansowałem sie na tych skałkach w zeszłym roku przed grupką pań w wieku circa 50 lat, więc uznałem, że dla marnej gimnazjalistki nie będe się wysilał :) Poza tym trochę zaczynało nam się na pociąg spieszyć.


Kolejne foto do kolekcji

A tu numer: 1, 2 i 3

Dworcowy przysmak. I zagadka: jaki owoc ukrywa się pod tą oczojebną zielenią? :)


Mój light-bike robi dziury w asfalcie


A na koniec obiecany film. Dramat "Przeprawa", czyli 6:28 hardkoru :)
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/r5aL008wAeg"> <embed src="http://www.youtube.com/v/r5aL008wAeg" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>
Opis tej wycieczki u Marcina i u Marysi