Ten dzień stał pod znakiem Baraniej Góry. To właśnie ona była powodem, dla którego przez pół Polski tłukliśmy się z rowerami. To ją trzeba było zdobyć. Według pierwotnej wersji dotrzeć mieliśmy na nią od strony schroniska na Przysłopie. Skoro jednak dzień wcześniej ta wersja nie wypaliła...
Na górę postanowiliśmy dostać się niebieskim szlakiem, któy prowadzi na nią od zachodniej strony.
Na wspomnianej wcześniej all-mountain.pl o niebieskim przeczytać można, że "to jeden z najlepszych i najtrudniejszych zjazdów, jakie mieliśmy w ogóle okazję pokonywać. Duże głazy i korzenie dbają o to, żeby nam się nie nudziło" oraz, że jego dolna część "jest dość szeroką, leśną drogą - a ta po największych trudościach daje odpocząć zmęczonym na zjeździe dłoniom". Po takim opisie pogodziliśmy się z faktem, że całkiem sporą część będziemy musieli prowadzić, ale troszkę też sobie pojedziemy. Tymczasem...
Gdy tylko opuściliśmy asfalt, władowaliśmy się w okrutnie rozjeżdżone błoto.
Z tablic ustawionych obok szlaku dowiedzieć mogliśmy się, że "Istotą trzebieży jest sukcesywne usuwanie z drzewostanu nadmiaru drzew, głównie z powodu ich stopniowo wzrastających potrzeb życiowych. W ten sposób poprawia się warunki wzrostu i rozwoju pozostałym drzewom." Wszystko super, ale... Zabiegi takie najwyraźniej wymagają sporej ilości sprzetu, który zamienia drogi w zupę.
Taki właśnie był pierwszy etap drogi na Baranią.
Nie takie rzeczy jednak z Maryśką robiliśmy, więc... ślizgając się i walcząc z buksującymi kołami pomalutku podjeżdżaliśmy. Potem jednak zrobiło się stromo. To co w jedną stronę byłoby niesamowicie fajnym zjazdem po korzeniach, zmianiało się w wyczerpujące podejście, które skłóci kochanków, rozbije małżeństwo, poróżni braci i takie tam :) Chwilami dało się jechać, z której to możliwości skwapliwie korzystałem (mimo zakazu jazdy na terenie rezerwatu Barania Góra), ale na ogół to rower jechał na mnie. Panowie z all-mountain piszą, że szlak polecają "Tylko nie w jakiś wolny dzień, bo pewnie będzie sporo turystów." i oczywiście mają rację. Pogoda byłą w miarę ładna, więc w obie strony grzało sporo ludzi. Najgorsi byli Ci schodzący, którzy bezczelnie siali defetyzm, mówiąc, że na szczycie to tylko "kamienie, góra i nie ma gdzie jeździć".
Na górze oczywiście okazało się, że 1) jednak jest gdzie jeździć, 2) trzeba było jechać od strony Przysłopu, bo... wtedy by się jechało, a nie szło.
Na szczycie był cholerny tłum, wycieczki, grupy dzieci i inny szajs. Wszystko to hałasowało, śmieciło, komentowało rowery, jazdę po górach itp. Nie pozostało nic innego, jak ruszyć w drogę. Pojechaliśmy na północ, zielonym szlakiem, któy trawersuje wschodni stok Baraniej. Jazda była ciekawa, a z racji stromego stoku po prawej stronie ściezki, bardzo emocjonująca. Szlak doprowadził nas na Magurkę Wiślaną z której zjechaliśmy na Gawlas. Tutaj zapadła decyzja o skróceniu wycieczki. Przeziębienie Marysi dało o sobie znać i uznaliśmy, że jednak nie ma co szarżować. Zjechać postanowiliśmy żółtym szlakiem przez Cienków Wyżni i Cienków Postrzedni. Gdyby nie leśnicy, to szlak ten byłby niesamowity. Niezbyt trudny technicznie, ale baaardzo szybki. obecnie jednak, za sprawą zwózki drzewa, nawierzchnia była błotnista (delikatnie ujmując ) i z lekka śliska. Tam gdzie jednak było w miarę sucho można było troszkę się rozerwać i grzać ile fabryka dała :)
Wycieczka wyszła krótka, ale treściwa. Średnia kiepskawa przez całe to pchanie niebieskim szlakiem, ale... kogo obchodzi średnia? (pytanie retoryczne, nie odpowiadajcie)

Trasa: "Biały Potok" (Wisła Czarne) - Barania Góra (1220 m.n.p.m.) - Magurka Wiślańska (1140 m.n.p.m.) - Gawlas (1077 m.n.p.m.) - Cienkó Wyżni (957 m.n.p.m.) - Cienków Postrzedni (716 m.n.p.m.) - "Biały Potok" (Wisła Czarne)

Niebieski szlak - Kaskady Rodła na Białej Wisełce



Za cudowną nawierzchnię dziękujemy leśnikom - niebieski szlak


Sporo czasu później... rower jedzie na mnie na szczyt Baraniej Góry (już bliski)


Na szczycie


Widoczki z Baraniej Góry:
Zachód


Północ (widać Skrzyczne)


Wschód (wg. mnie to tam za drzewami Rysiankę i Romankę, ale głowy nie dam)


Południe


Zjazd z Baraniej Góry

Tu widać, jak niemiłe mogłyby być konsekwencje upadku na prawą stronę szlaku. (na żywo było bardziej stromo)






Panorama, na której Marysia wcale nie wyszła jak chłopiec :)


Na Magurce Wiślańskiej (a w tle Skrzyczne)


Marysia śmiga z Magurki Wiślańskiej...


...a tu już wjeżdża na Gawlas (w Tle Magurka Wiślańska, a głębiej Barania Góra)



Żółty szlak przez Cienków... pozdrowienia dla leśników / drwali






Niedziela - brudasy gotowe do mycia przed załadowaniem do machalasa



Myju, myju...:)


Pożegnalne spojrzenie na Skrzyczne od strony Żywca... Może następnym razem...

Mimo choroby, planowany wyjazd jednak doszedł do skutku i piątkowy poranek zastał nas w Wiśle. Oczywiście z rowerami.
Zaplanowałem przejazd trasą "U źródeł Wisły", opisaną na all-mountain.pl. W związku z brakiem formy (od połowy lipca do końca sierpnia nie miałem roweru), chorobą (na wyjazd jechałem z antybiotykiem) i coraz krótszymi dniami, zakładałem, że całości w jeden dzień nie objedziemy. Postanowiliśmy jednak niczego nie skracać i jechać pełną wersję od początku i ewentualnie zjechać gdzieś po drodze, by dokońćzyć pętlę w sobotę.

Z naszej kwatery w Wiśle Czarne, nad Zalewem Czerniańskim (w którym łączą się Biała i Czarna Wisełka) ruszyliśmy w stronę centrum Wisły. Kilometry leciały szybko, bo praktycznie cały czas mknęliśmy w dół (Vmax bez kręcenia korbą blisko 55km/h). W Centrum postój, napełnienie bukłaków i dalej w drogę do Wisły Jawornik. Tytaj wjechaliśmy na czarny szlak i... dostaliśmy w dupę :P Momentami brakowało sił by powalczyć z nachyleniem terenu i musieliśmy część szlaku pokonać z buta. Gdy już w pocie czoła osiągnęliśmy Przełęcz Beskidek, zrobiło się lepiej. Czerwonym szlakiem ruszyliśmy na południe. Przez Soszów Mały dojechaliśmy do schroniska na Soszowie. Tutaj szubka herbatka z cytryną, poprzedzona kąpielą błotną. Buduje się tutaj wyciąg krzesełkowy i na odcinku kilkuset metrów i rozjeżdżona przez ciężarówki nawierzchnia miała konsystencję gęstej zupy).
Ze schroniska podjazd na Soszów Wielki i dalej na Cieślar. Tutaj chwila zjazdu (czyli tego, co w górach chyba najfajniejsze) przed osiągnięciem Małego Stożka. Za Małym Stożkiem znów w dół. Niestety chwile takiej rozkoszy przychodzi później odpokutować i wytraconą wysokość znowu trzeba nadrobić. Kilkadziesiąt metów przyszło nam pchać rowery, a potem na szutrówce zmagać się ze stromym podjazdem do schroniska na Stożku Wielkim. Swoją drogą, to ciekawe, jak cholernie trudno zmotywaować się do ponownego władowania się na siodło, gdy już raz zaczęło się prowadzić. Gdyby nie mijający nas turyści, pewnie do samego schroniska wlókłbym się obok roweru, a tak wypadało trochę powalczyć... i nawet się udało :)
Na Stożku znów wypiliśmy po herbacie. Tutaj bardziej wiało, więc gorący płyn wydawał się jeszcze smaczniejszy niż ten na Soszowie (chociaż podali obleśny Earl Gray...a fe).
Wypiliśmy i ruszyliśmy dalej w drogę. Za stożkiem zmienił się charakter szlaku. Do tej pory byłą to główne dosyć szeroka droga, która, choć kamienista i stroma, byłą przejezdna dla samochodów. Od stożka zrobiło się naprawdę fajnie, bo czerowny szlak powiódł nas szlakiem prawdziwie pieszym. Na Kiczory powiódł nas niesamowity singletrack, po którym sam szczyt był nieco antyklimatyczny, bo ogołocony przez ścinkę drzew i rozjeżdzony przez ciężki sprzęt. Całe szczęście zjazd czerwonym szlakiem w kierunku Przełęczy Łączecko szybko pozwolił zapomnieć o tych niedoskonałościach. Po dordze Marysia prawie zaliczyła glebę, a ja, gdy nagle mostek obrócił mi się o 30 stopni w lewo względem koła, przekonałem się, że nie wszystkie śrubuy w rowerze mocne przykręciłęm :)
Potem też nieźle się jechało, choć przed Kubalonką zaczęły się drogi dostępne dla czterokołowców, a wraz z nimi wielkie kałuże i błoto zmuszające nieraz do opuszczania drogi i szukania drogi między drzewami. Na ostatnich metrach nawet to nie pomogło i mieliśmy powtórkę z błota na Soszowie.
Na Kubalonce wchłonęliśmy obiad i doszliśmy do wniosku, że na Baranią jednak nie dotrzemy. Tempo mieliśmy raczej średnie, więc mogłoby okazać się, że zmrok zastanie nas gdzieś na górze. Do tego zachmurzyło się nieco i zaczęło się robić zimno. Postanowiliśy jednak pojechać kawałwk dalej czerwonym. Tak też zrobiliśmy, zaliczając kolejno Dorkową Skałę, Beskidek, Stecówkę. W miejscu nad Pietraszonka, gdzie zaczyna sie czarny szlak wiodący przez Karolówkę na Przysłop przez chwilę walczyłęm z pokusą, by jeszcze troche pociągnąć w kierunku Baraniej Górzy, ale... rozsądek wygrał. Oboje zdrowo pociągaliśmy nosami, głosy z racji chrypki nam "zmężniały", a temperatura wciąż spadała. Zjechaliśmy do Czarnej Wisełki i wzdłuż jej biegu dotarliśmy z powrotem nad Zalew Czerniański.
Jak na pierwszą od dłuższego czasu solidną wycieczkę rowerową dwójki schorowanych duszyczek... było całkiem nieźle :)
A Barania została na sobotę.

Trasa: "Biały Potok" (Wisła Czarne) - Wisła (Centrum) - Wisła Jawornik) - Przełęcz Beskidek (684 m.n.p.m.) - Soszów Wielki (886 m.n.p.m.) - Cieślar (920 m.n.p.m.) - Stożek Mały (843 m.n.p.m) - Stożek Wielki (978 m.n.p.m.) - Kiczory (989 m.n.p.m.) - Przełęcz Łączecko (774 m.n.p.m.) - Przełęcz Kubalonka (761 m.n.p.m.) - Przełęcz Szarcula (760 m.n.p.m.) - Stecówka - skrzyżowanie szlaków czarnego i czerwonego nad Pietraszonką - [droga wzdłuż Czarnej Wisełki] - "Biały Potok" (Wisła Czarne)

Się rozpisałem, ale ja każdą jazdę po górach bardzo przeżywam :) Fotek też będzie sporo...

W drodze na Przełęcz Beskidek





Widok z Soszowa



W drodze ze Stożka na Kiczory




Kiczory...

... i zjazd z w/w




Podjeżdżam na Beskid (na mojej mapie jest taki szczyt, choć w necie ani słowa o nim)


Widok ze Stecówki w kierunku południowym




Nad Zalewem Czerniańskim

Upał straszny, więc zachciało się nam trochę po lasach pobuszować, by z cienia zalet skorzystać :)
Załadowaliśmy się do pociągu i wycieczkę właściwą zaczęliśmy w Pabianicach. Pokręciliśmy się po lasach w okolicach Terenina, Róży i Śladkowic, błądząc po leśnych drogach, ścieżkach, a czasem (często) puszczając się zupełnie na przełaj.
Powrót znów na pokładzie EN-57 z Pabianic.









Poison...


... i to samo w negatywie

Sądzę, że jak już opanuję jazdę na nowym rowerze, to powinni mi nadać uprawnienia do prowadzenia autobusu. Jazda na nim jest jak prowadzenie przegubowego Ikarusa... z dachu...
Do tego zważyłem go. Co prawda na wadze "osobowej", ale jakies pojęcie mi to dało. 15.1kg. Kloc.
Sądzę jednak, że dojdziemy do ładu, bo mimo wszystko jechało się całkiem przyjemnie. (A w słuchawkach Rosetta)

Trasa: Teo - "Dynamo" - Teo - RDG E (przez Pabiankę) - Teo