Wpisy archiwalne w kategorii

Powyżej 100km

Dystans całkowity:2557.06 km (w terenie 0.00 km; 0.00%)
Czas w ruchu:109:20
Średnia prędkość:17.72 km/h
Maksymalna prędkość:58.50 km/h
Suma podjazdów:8466 m
Maks. tętno maksymalne:179 (96 %)
Maks. tętno średnie:135 (72 %)
Suma kalorii:39870 kcal
Liczba aktywności:18
Średnio na aktywność:142.06 km i 8h 24m
Więcej statystyk

Gravelowa pętla wokół Łodzi.

Sobota, 8 lipca 2023 · Komentarze(0)
Niedawny objazd Łodzi czerwonym szlakiem mi się nie udał i od tej pory nie dawało mi to spokoju.
Dziś podjąłem kolejną próbę objechania Łodzi, ale tym razem trasą wyścigu "Gravel po łódzku, który odbył się 13-14 maja. Była trochę dłuższa niż czerwony szlak, ale było na niej znacznie mniej piachu. 
Dzień na jazdę wybrałem sobie średni, bo upał był niemiłosierny. W rejonie Wiśniowej Góry dołączył do mnie Ojciec i przejechał ze mną trochę ponad 100km. Jechał elektrykiem i w sakwie tachał kilka litrów napojów. Gdyby nie Jego pomoc, nie byłoby szansy, abym przejechał dziś taki dystans, bo nawet kilka bidonów nie starczyłoby mi na odcinkach pomiędzy kolejnymi "wodopojami" na trasie.
W rejonie Babic, chwilę przed zachodem słońca, Ojciec odłączył się i pojechał do domu, a ja walnąłem ostatni odcinek już sam.
Po zachodzie temperatura zaczęła spadać, więc zaczęło się jechać całkiem fajnie, ale pojawił się kolejny problem - wiejskie psy, które na noc wszyscy spuszczają z łańcucha. Podczas przejazdu przez Nowe Krasnodęby trzy razy musiałem zwiewać przed kundlami, rozpędzając się za każdym razem do dobrze ponad 40km/h. Na tym etapie (ponad 190km w nogach) było to trudne i gdy w Sobieniu drogę zagrodziło mi kolejne stadko psów, postanowiłem dać spokój z jazdą dokładnie wg. tracka z wyścigu. Zrobiłem w tył zwrot i już najkrótsza drogą pojechałem do domu.
Mimo tego skrócenia trasy,  magiczna granica 200km została przekroczona. Mój dotychczasowy rekord dystansu dziennego był o około 60km krótszy, a do tego wykręcony w całości po asfalcie. Tym razem były to w sporej mierze szutry oraz leśne i polne drogi. Skok był zatem nie tylko ilościowy, ale też jakościowy :)


Polna droga


Lato na polach

Kombajn w okolicy Żeromina

Wieża przeciwpożarowa w rejonie Czyżemina

Dłutowski łoś

Zalew na Grabi w Baryczy

Droga przez Janowice

Cmentarz z I Wojny Światowej w Wysieradzu

Stawy Sarnów

Dookoła Tatr - dzień 3 - "Bój to będzie ostatni, Krwawy skończy się trud,..."

Niedziela, 28 maja 2023 · Komentarze(1)
Dzień, którego się trochę obawiałem. W nogach już ponad 200km, a przed nami koło stu kilometrów i do tego konieczność przebicia się przez Magurę Spiską. Mogło być ciężko.
Zaczęło się lajtowo, ścieżką rowerową do Białej Spiskiej, a potem dalej do Zdziaru. Tam zjedliśmy wczesny obiad, by zgromadzić kalorie na pojazd i zaczęliśmy wspinaczkę. Było monotonnie, dość wolno i nudno (jak to podjeżdżanie na asfalcie), ale mimo wszystko całkiem znośnie. Cały czas jednak czekałem na tą ścianę nie do pokonania... a ona się nie pojawiła. Wjechaliśmy na 1125mnpm i zaczął się szaleńczy zjazd z prędkościami rzadko poniżej 50km/h, aż do wsi Osturňa. Potem znów trochę podjeżdżania na Hanušovské sedlo i dalej już tylko w dół przez Hanuszowce i Starą Spiską Wieś aż do Polski, pod zaporę w Niedzicy.
Ostatecznie przeprawa przez góry, której tak się obawiałem okazała się całkiem spoko.
Z Niedzicy spokojnie (nie licząc dość groźnie wyglądającej gleby kolegi), trasą Velo Dunajec pomknęliśmy do Nowego Targu, gdzie zostawiliśmy busa. 
I tyle. Udało się.
Przez trzy dni przejechaliśmy łącznie 323,52 km i pokonaliśmy ca. 3500m przewyższenia.
Nie sądziłem, że dam radę, bo od kilku ładnych lat bardzo mało jeździłem, ale okazało się, że z odpowiednim nastawieniem i w dobrym towarzystwie wszystko jest możliwe :)

Ścieżka rowerowa z Wierzbowa do Kieżmarku

Ratusz w Kieżmarku
Ratusz w Kieżmarku

Tatry i rzepak - taki trochę Leitmotiv tego wyjazdu.
Tatry widziane z okolic Białej Spiskiej

"Przprawa" przez Poprad.
Wisząca kładka nad Popradem

Tatry, ale tym razem już za Białą Spiską
Tatry widziane ze ścieżki rowerowej kawałek za Białą Spiską

Wjeżdżamy do Zdziaru.
Wjeżdżamy do Zdziaru

Ždiarsky Dom
Muzeum/restauracja

Widoczek przy obiedzie.
Widok z tarasu restauracji.

Widok z podjazdu na Hanušovské sedlo.
Widoki z podjazdu na Hanušovské sedlo

Widać Trzy Korony - jesteśmy u kresu drogi.
Trzy Korony widziane ze Starej Wsi Spiskiej

Zamki w Niedzicy i Czorsztynie widziane z zapory na Jeziorze Czorsztyńskim. 
Jezioro Czorsztyńskie widziane z zapory

Juczne "konie"
Nasze rowery na zaporze w Niedzicy

Jezioro Czorsztyńskie widziane z trasy Velo Dunajec
Widok na Jezioro Czorsztyńskie z Velo Dunajec

Velo Dunajec

Ostatnie kilometry przez Nowym Targiem.
Velo Dunajec

Dookoła Tatr - dzień 1 - "Čo sa stane v Liptovskom Mikuláši, zostane v Liptovskom Mikuláši"

Piątek, 26 maja 2023 · Komentarze(0)
Jakieś dwa tygodnie temu sąsiad spytał mnie, czy nie miałbym ochoty przejechać w kilka osób szlaku dookoła Tatr. Po dość długim zastanowieniu, zgodziłem się, choć miałem poważne wątpliwości dotyczące swojej formy i zdolności spędzenia kilku dni w towarzystwie osób, które znam słabo, albo nie znam wcale. 
Koniec końców, w czwartek wieczorem załadowaliśmy się do auta pojechaliśmy do Nowego Targu, by przespać się już na miejscu i ruszyć na szlak z samego rana. 

O przebiegu samego szlaku nie ma się co rozpisywać, bo obszerny opis jest na oficjalnej stronie, podlinkowanej wcześniej.
Dość powiedzieć, że pierwszy dzień poszedł zgodnie z planem, a nawet lepiej. Mimo wątpliwych prognoz pogody, nie spadła ani kropla deszczu, nikt się nie wywalił, nic się nie zepsuło, bagaż za bardzo nie ciążył, a noga podawała jak należy. Towarzystwo też okazało się być całkiem spoko.
(To ostatnie, było ważne zwłaszcza w świetle faktu, że w kwaterze na pierwszy nocleg powitały naszą czteroosobową grupę dwa łóżka małżeńskie. Ale o tym ćśśś... Jak to mówią: "Čo sa stane v Liptovskom Mikuláši, zostane v Liptovskom Mikuláši") :D

Dawny kolejowy most nad Czarnym Dunajcem

Stary cmentarz gdzieś na Słowacji

Jezioro Orawskie

Na szlaku

Gdzieś nad Orawą

Zamek Orawski

Zamek Orawski

Zjazd przez łąkę

Gdzieś za Vyšným Kubínem

Kapliczka.

Gdzieś na szlaku

Gdzieś na szlaku

Słońce nad Liptovską Marą

Ciemne chmury Disco-Polo

Sobota, 29 czerwca 2013 · Komentarze(0)
Wycieczkę na punkt widokowy w Kleszczowie planowałem od dawna. Byliśmy na Górze Kamieńsk, byliśmy koło elektrowni, ale jakoś wszystkie nasze wycieczki w tamten rejon omijały tą konkretną atrakcję okolicy.
Tym razem zaś poszliśmy jak burza i zaliczyliśmy wszystko, co się tylko dało. Była elektrownia, Góra Kamieński i wreszcie odkrywka.
Zwieńczeniem wycieczki był browarek i buły z serem oraz tańce na stacji w Kamieńsku :)









5354 MWe

Sobota, 29 września 2012 · Komentarze(0)
Z Marysią wybraliśmy się zobaczyć elektrownię Bełchatów. Ona nie widziała jej nigdy z bliska, a ja ostatnio byłem w marcu 2010, więc też z chciałem sobie trochę temat odświeżyć.

Droga na miejsce była głównie nudna, a momentami nieprzyjemna. Marysia kwękała na spory ruch samochodów na odcinku Pabianice - Dłutów, ale potem już dzielnie jechała. A jak w Bełchatowie wciągnęła obiad, to już zupełnie się rozpogodziła.



Z Bełchatowa udaliśmy się do elektrowni.
Sprawdziliśmy, czy nadal stoi.
Informuję, że nadal stoi.



Pokręciliśmy się dłuższą chwilę po jej terenie, robiąc kilka zdjęć maszynom...









...i podpieprzyliśmy z kilogram węgla brunatnego (który to kilogram ma Marysia chyba zamiar dołączyć jako bonus do swej pracy magisterskiej na temat suszenia tegoż).

Spod elektrowni, objeżdżając Górę Kamieńsk od południowej strony, pojechaliśmy do Gorzkowic na pociąg.
Na miejsce dotarliśmy już po ciemku.


W Łodzi powrót z dworca do domu w całkiem niespodziewanym deszczu i jakoś tak setka pękła.

Na skrzydłach wiatru

Sobota, 14 lipca 2012 · Komentarze(0)
Cel dzisiejszej wycieczki, Rylsk, wymyśliła Marysia. Ponoć podczas okupacji jej dziadek w tej wsi coś tam, gdzieś tam.
Z powodu braku celu alternatywnego, z bólem serca i z wielką niechęcią, zgodziłem się i pojechaliśmy.
Po drodze było nawet kilka malowniczych miejsc,...


...ale generalnie, to jechaliśmy, jechaliśmy, jechaliśmy i nic się nie działo. Największą atrakcją był tir, który gdzieś za Rawą Mazowiecką postanowił zepchnąć mnie z jezdni.
Dojechawszy do Ryslska zobaczyliśmy starą gorzelnię,




...opuszczony dworek,


a potem jeszcze drewniany kościół w sąsiednim Lewinie.




Na drzewach przy kościele pełno było budek lęgowych dla ptaków. Każda podpisana :)




Po wizycie w Lewinie trzeba było podjąć decyzję o kolejnym celu. Mieliśmy do Łodzi wrócić pociągiem, ale nie było jeszcze pewne skąd. Do wyboru były Skierniewice (bliżej), bądź Żyrardów. Decyzję podjęła za nas pogoda.


Wiatr od południa wzmagał się i niósł ze sobą bardzo nieładne chmury. Uznaliśmy, że wykorzystamy wiatr i uderzymy prawie dokładnie na północ do Żyrardowa. Z wiatrem w plecy.

Wybór okazał się przedni, bo pustymi drogami na Żyrardów gnaliśmy cały czas powyżej 30km/h praktycznie bez pedałowania ;)
Po drodze mijaliśmy niezliczone sady, w których drzewa uginały się pod ciężarem jabłek (niedojrzałych jeszcze) i wiśni (jak najbardziej dojrzałych - sam sprawdziłem).


Do Żyrardowa dotarliśmy około 20.40. W samą porę, by zobaczyć jak odjeżdża pociąg do Łodzi. Całe szczęście nie ostatni. Do następnego była ponad godzina, ale dworzec był bardzo ładny, to i czekało się miło.






Pociąg przyjechał, władowaliśmy się i wysiedliśmy w Łodzi na Kaliskim. Potem kilka km do domu i koniec wycieczki. Gdyby pociąg kończył bieg na Widzewie, to byłaby życiówka, a tak - close, but no cigar.

Na koniec jeszcze Tamara zdjęta w Koluszkach. Zawsze stoi, gdy jestem w tam przy/na dworcu, ale po raz pierwszy trafiła się z bliska.

Setka do obiadu

Niedziela, 17 czerwca 2012 · Komentarze(0)
Czteroosobowa (ja, Marysia, Siwy i Mateusz), szosowa wycieczka na obiad. Miało być trochę bliżej, a wyszło trochę dalej (i momentami trochę szybciej).
Na szczęście olbrzymie porcje smacznego żarła w Kruszowie pozwoliły zregenerować się po drodze "tam" i nabrać siły na drogę "z powrotem".
Na zakończenie jeszcze piwko "u Józka".



Porcje były takie duże, że tym, czego nie udało nam się zjeść najadłyby się pewnie jeszcze ze dwie osoby.

Zdjęcia wyżery przed tym, jak się do niej dorwaliśmy są u Mateusza, więc nie będę dublował.

W drodze powrotnej spotkaliśmy przemiłego pieska, którego prawie spakowaliśmy do plecaka, by zabrać go do domu.






Do trzech razy sztuka

Niedziela, 25 marca 2012 · Komentarze(0)
Nad Jeziorsko miałem jechać w po koniec listopada zeszłego roku, ale w drodze do Poddębic zmarzłem i gdzieś na wysokości Dalikowa sobie odpuściłem. Miałem jechać wczoraj, ale też "jakoś nie wyszło".
Dzisiaj była zatem trzecia próba. Pogoda znacznie gorsza niż w sobotę, bo rano niebo zachmurzone i pizgawica straszna, ale nie było odwrotu. Ruszyliśmy z Jaśnie Marią i przez wiochy wszelakie (by ominąć drogę krajową nr 72) pojechaliśmy na zachód. Kierunek wybrany nad wyraz źle, bo jak na złość przez całe 60km do zalewu ciągle wiało prosto w pysk. Przynajmniej gdzieś w rejonie Małynia wyszło słońce i temperatura zaczęła się raczej dwucyfrowa robić, bo inaczej byłyby chyba dwa trupy w rowie.
Na zaporze zrobiliśmy ze dwa zdjęcia, przejechaliśmy na drugi brzeg, żeby "na długość prącia" zagłębić się w województwie wielkopolskim i drogą wzdłuż wschodniego brzegu zalewu pojechaliśmy na południe do Sieradza. Chciałbym napisać, że bez przygód tam dotarliśmy, ale to nie byłoby prawdą. Gdzieś dwadzieścia kilometrów od Sieradza zabrałem się za przestawianie siodła w rowerze Marysi (bo gniecie Anielkę (sic!)) i zerwałem gwint w jarzemku. Słit! Resztę drogi Marysia jechała zatem na moim rowerze (w którym BTW rozpieprzyłem obejmę podsiodłową opuszczając dla Niej siodło) a ja jechałem na Jej rowerze, dociskając nietrzymające się sztycy siodło własnym cennym dupskiem. Siodło tylko dwa razy mi odpadło. Raz gdzieś w Sieradzu, jak mnie jaki pies posrany zaatakował, a drugi raz przy wsiadaniu do pociągu. Nie wiem, co pomyśleli sobie współpasażerowie, ale mi od razu przypomniały się wszystkie dowcipy o chichoczących zakonnicach jadących na rowerze... Jedyna moja nadzieja na ocalenie twarzy była taka, że skoro w przedziale bagażowym jedzie para z dwoma rowerami, z których jeden jest duży i z siodłem, a drugi mały bez siodła, to z racji różnicy wzrostu, jak i różnic anatomicznych, od razu widać było który to "damka" :)

Do domu jednak dotarliśmy cali i bez powiększenia otworu mego pierdzącego.
Li i tyle. Reszta jest milczeniem?

Na początek takie zdjęcia z końca, z Sieradza, z kolorkami miłemi. Żeby może ktoś po zerknięciu na miniaturkę na głównej tu wszedł :)

A tak poza tym to:

Zalew: jest


Zapora: jest




Ptactwo wodne: jest


Dziadzio w limonkowym Borewiczu lansujący się na zaporze: jest


Wszystko było - można wracać.

Po drodze nad zalew przecięliśmy magistralę węglową i udało się złowić brutto ciągnięte przez EU07 w malowaniu PKP Cargo