Miałem w wielkim stylu zakończyć sezon górski, ale nie wyszło. Przebyta niedawno choroba sprawiła, że forma zapadła w sen zimowy i w efekcie każdy podjazd pokonywałem z buta, lub tocząc pianę z ust, a na zjazdach nie miałem siły, by porządnie się skoncentrować. Ostatecznie skróciłem wycieczkę o przeszło połowę i z podkulonym ogonem wróciłem do Łodzi.

TRASA: Szczyrk - [zielony szlak] - [czerwony szlak] - Magura (1109 mnpm) - Przeł. Kowiorek (1042 mnpm) - [zielony szlak] - [żółty szlak] - Szyndzielnia (1028 mnpm) - [żółty szlak] - [czarny szlak] - [nieoznakowana droga zwózkowa. miejscami 30% nachylenia] - [zielony szlak] - Szczyrk

Beskid Węgierski i Pasmo Baraniej widziane spod Klimczoka (po kliknięciu otworzy się w pełnym rozmiarze)


Skrzyczne widziane z podjazdu na Magurę (po kliknięciu otworzy się w pełnym rozmiarze)












Na koniec dowód na to, że było widać Tatry i że naprawdę obiektyw wymaga czyszczenia :)

Wsiadłem na rower po dłuższej przerwie związanej z pogodą i chorobą. Wrzuciłem muzyczkę w uszy i zrobiłem krótką pętelkę, podczas której jedyną rozrywką było pilnowanie, by na liczniku średnia nie spadła poniżej 26 km/h. Ostatnio w rejonie Łodzi jeździłem w lipcu i zdążyłem zapomnieć, jak jest nudno. Teraz już pamiętam.

A tak poza tym, to jak widać było na fotach z ostatnich wycieczek, Marysia postanowiła spróbować szczęścia z mostkiem 90mm w Specu. Ten rozmiar sprawdził się, ale ponieważ czerwień KCNC średnio pasuje do reszty roweru, to już w drodze do nas jest takie "cudo".


A tak skoro juz w temacie mostków, to jeśli ktoś miałby może ochotę sprawić sobie jakiś prezent, to zapraszam na moje aukcje:
- KCNC Red One 90mm
- Race Face Evolve XC 100mm

Z Marysią i Siwym zaliczyliśmy rundkę po Lesie Łagiewnickim. Na początku było trudno, bo nikomu się nie chciało, a przed wyjściem każdy szukał byle pretekstu, żeby wymigać się od jazdy. Potem już jakoś poszło i jazda była miła (choć krótka i dosyć mocno przerywana). W Modrzewiaku zamieniłem się na chwilę Siwym na widelce. Wynik: 2:0, znaczy się ja chcę Marzo i Siwy chce Marzo :)
Potem powrót do domu urozmaicony kilkom skokami na jakiejś hopce na "uskoku".

Guitar Hero

Singletrack (czy jak to Czesi zwą: Singletrek) pod Smrkiem. Czy muszę mówić więcej?
Może tylko to: Było super. Niestety tylko jedna petla, bo przegonił nas deszcz.
Bez wątpienia tam wrócę. Z kamerą na kasku, bo na fotki aż żal się zatrzymywać :)





Gdzieś powyżej Lázně Libverda (po kliknięciu otworzy się w pełnym rozmiarze)








<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/pHcjf3P9FzQ"> <embed src="http://www.youtube.com/v/pHcjf3P9FzQ" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>...

Kilkanaście lat temu byłem z Ojcem w Szklarskiej Porębie z rowerem. Wówczas uroki m.in. Gór Izerskich poznawaliśmy na szosówkach, ale oboje zastanawialiśmy się nad możliwościami, jakie otworzyłyby się przed nami, gdybyśmy zamiast szosówek dosiadali zyskujące dopiero wówczas popularność rowery górskie. Ja przekonałem się o tym kilka lat temu, a Ojciec właśnie dzisiaj.
Nie za bardzo było wiadaomo, czy gdziekolwiek pojedziemy, bo od rano lało jak z cebra, ale koło 11 niebo nad Izerami zaczęło się przejaśniać i ruszyliśmy. W pocie czoła wspięliśmy się do kopalni "Stanisław" i tam zrobiliśmy sobie dłuższy postój na podziwianie widoków. A podziwiać było co. Pogoda zrobiła się super i całe Karkonosze widać było jak na dłoni. Chyba po raz pierwszy udało mi sie zobaczyć spod Stanisława Śnieżkę, a to już coś.
Gdy już się napatrzyliśmy, ruszyliśmy w kierunku Rozdroża pod Kopą, po drodze zaliczając Sine Skałki (znów ładne widoczki). Dalej żółty szlak do Jagnięcego Jaru i dojazd do czegoś, co jak dla mnie było gwoździem programu, czyli do niebieskiego szlaku. Podczas dotychczasowych wizyt w Izerach, jakoś nie było mi dane się nim przejechać. Ostatnio jednak , na stronie Dominika i Ani, zobaczyłem, że warto byłoby jednak go zaliczyć. No to zaliczyliśmy i rzeczywiście było fajnie.
Potem był żółty do Hali Izerskiej i w końcu wielka wyżerka w Chatce Górzystów.
Zjedliśmy naprawdę dużo (a może aż za dużo) i posileni ruszyliśmy przez halę do Orla (Orlego?), by uzupełnić płyny. Okazało się, że nie mają odpowiednich płynów, wic przez Jakuszyce wrócilismy do Szklarskiej i piwko wypilismy juz w domu :)

Ojciec na podjeździe, czyli pierwszy kontakt z górami boli :)


Marysia na podjeździe, czyli kolejne kontakty też bolą :)




Kopalnia "Stanisław"








Znajdź rowerzystę




W drodze na Sine Skałki...

...i widoczek z tychże (po kliknięciu otoworzy się w pełnym rozmiarze)


Na niebieskim szlaku






Hala Izerska




Izera


Orle

Przed kolacją do wodospadu Kamieńczyka. Krótko, treściwie i bardzo przyjemnie.

Miało być klasycznie, czyli Wysokim Grzbietem Izerów. Niestety tuż przed szczytem Wysokiego Kamienia pękła mi obejma podsiodłowa. O jakiejś sensownej dalszej jeździe nie było mowy. Wobec tego zjechaliśmy do Szklarskiej Poręby, by poszukać sklepu rowerowego. Okazało się, że nikt nigdzie nie sprzedaje tak "egzotycznych" artykułów. W końcu, po długich poszukiwaniach, udało się kupić obejmę w jakimś nieczynnym serwisie rowerowym. Czarna a nie niebieska, bez tytanowej śruby, ale sztycę trzyma świetnie i pozwoliła jechac dalej. By to uczcić podjechaliśmy na grzane wino do dolnej stacji wyciągu na Szrenicę. Potem czarny szlak do wodospadu Szklarki (końcówka jak zwykle super), a potem powrót do Szkalrskiej świetnym zielonym szlakiem wzdłuż Kamiennej.
Prawie cały czas padało, ale właściwie tego nie zauważaliśmy, bo mimo wszystko jazda była sympatyczna.



Yeah! Znowu w górach!






Sru! Jeb! Dup!






Ninja power









Ani jednego zdjęcia ze mną... Musimy wrócić do jeżdżenia z dwoma aparatami.

Dzisiaj przed południem dołączył do naszej wesołej gromadki Michał. Odebraliśmy go z dworca w Szklarskiej Porębie i wrócilismy do kwatery. Tutaj szybko zalałem przedni hamulec Michała (tego, ktry był juz wczoraj :)) i po zerknięciu za okno postanowiliśmy jednak wybrać się na rower.
Pogoda była lekko niepewna, ale mieliśmy nadzieję, że wszystko się jakoś wyklaruje i uda się taka fajna wycieczka jak wczoraj.
Postanowiłem po raz kolejny spróbować szczęścia i zabrać grupę do kopalni. Niestety nad tym miejscem wisi chyba jakieś pogodowe fatum. Ze trzy kilometry od celu złapał nas deszcz. Niewinna mżawka zmieniła się w klasyczna ulewę, która zagoniła nas pod drzewa. Poczekaliśmy chwilę i gdy deszcz trochę osłabł, ruszylismy dalej, by... po chwili znów się zatrzymać. Gosia złapała gumę. Dizsiaj jechała już na swoim rowerku z duzymi kołami i niestety wąskie opony nie za bardzo polubiły się z kamienistym szlakiem. Ponieważ w każdej chwili mogło znów zacząć mocno padać, postanowiliśmy naprawę przeprowadzić gdzies pod dachem. Wybrałem opuszczony skład materiałów wybuchowych w pobliżu kopalni (a dokładnie stróżówkę przy wejściu, bo tunel prowadzący do składu był zalany woda po kostki).
Rozbebeszylismy koło, zakleiliśmy dziurę, złozyliśmy wszystko do kupy i... okazało się, że powietrze nadal schodzi. No to cały zabieg od nowa (tym razem już przy użyciu awaryjnej, ostatniej łatki) i.. dalej schodzi. Nie pozostąło nam nic inneggo jak wrócic do domu. Na początku Gosia próbowała jechać, co chwile dopompowując koło, ale gdy "międzydymaniowy" odcinek skrócił się do kilkunastu metrów, postanowiliśmy rozdzielić się. Ja, Michał, Magda i Marysia zjechaliśmy do kwatery, a Gosia z Michałem (nazwijmy Go dla rozróżnienia Michałem II) zostali w rejonei kopalni i mieli czekać na nasz powrót wozem serwisowym.
Naszej czwórce zjazd minął błyskawicznie (od kopalni do Jakuszyc prawie cały czas asfaltem) i dośc szybko wrócilismy na górę po naszych niefortunnych kochanków :)

Pada...


...ale nam, na naszej zajebistej miejscówce, deszcz nie straszny.


Zmarzliśmy strasznie, więc później trzeba było podjechać do Szkalrskiej Poręby, by porządnie się ugrzać i uzupełnić trochę kalorii. Całe szczęście pod ręką znalazła się mega-pizza :)


Po obiedzie Marysia zawarła nową znajomość...



Swoją drogą śmieszny ten profil, bo koło ósmego kilometra załamała się pogoda, spadło ciśnienie, a wysokościomierz barometryczny zarejestrował to jako prawie pionową ściankę. Po najgorszym dezczy znów ścianka, ale teraz w dół :)

W nocy ze środy na czwartek dołączyli do nas w Jakuszycach Michał z Magdą oraz Gosia. Po krótkim (przyjechali dobrze po pierwszej w nocy) śnie, zebraliśmy się rano przy śniadaniu i ustaliliśmy, że mimo fatalnej pogody (niskie chmury i zacinający deszcz) idziemy na rower.
Dla nowo przybyłych był to pierwszy rowerowy kontakt z górami i nie za bardzo wiedziałem na co mogę sobie pozwolić przy planowaniu trasy. Postanowiłem więc, że po prostu pojedziemy przed siebie, a trasa będzie ewoluowała sama, w zależności od pogody oraz nastrojów uczestników wycieczki.
Najpierw wpakowaliśmy się na zniszczona asfaltową drogę wiodącą przez Rozdroże pod Cichą Równią do kopalni "Stanisław". Jechało się nieźle, gdyż delikatny podjazd pozwolił szybko się rozgrzać, a stok i drzewa zasłaniały nas przed południowym wiatrem i deszczem. Niestety tak komfortowych warunków nie zapewniał już rejon kopalni. Podjechaliśmy od górnej strony do kamieniołomu, ale przy tej widoczności ledwie dało się wypatrzeć krawędź otwierającej się pod nogami przepaści, a co dopiero delektować się widokami. Szybko więc czmychnęliśmy stamtąd i wróciliśmy na Rozdroże. Stamtąd Dolnym Duktem Końskiej Jamy dotarliśmy do żółtego (?) szlaku i nim dalej do Chatki Górzystów. Po drodze
wymieniliśmy dętkę w rowerze Michała i odkryliśmy, że w dość tajemniczych okolicznościach stracił on cały płyn w przednim hamulcu i skazany będzie tylko na tył.
W schronisku zrobiliśmy dłuższy postój, by pokazać znajomym jedną z największych atrakcji Hali Izerskiej - naleśniki biszkoptowe z jagodami. Pycha. Obżerając się z zadowoleniem patrzyliśmy na niebo, na którym działy się rzeczy dobre. Chmury rozwiewały się i zaczynało pojawiać się słońce.
Gdy już wszyscy się najedli, przez Halę Izerską pojechaliśmy do kładki nad Izerą, którą przedostaliśmy się na czeską stronę i poznany dzień wcześniej szlak do Jizerki. Tym razem jednak nie przejechaliśmy go w całości, tylko szybko odbiliśmy na Harrachow. Tutaj nastąpił krótki kawałek, który trochę grupę spieszył. Mi udało się przejechać, a już Marysia zapierniczała pod górę jak mała ciuchcia. Niestety szybko szlak zmienił się w typowy dla czeskiej strony asfalcik, którym to dojechaliśmy do Harrachova.
Stamtąd wróciliśmy do Polski i pokręciliśmy "na Orle" (po drodze kolejna guma w rowerze Michała). Tu znów postój, konsumpcja piwek i dyskusje o końskiej pornografii...
Całość zakończył deszczowy przejazd do Jakuszyc.

Z podjazdu do kopalni nie mam ani jednej foty. Widoczność rzędu kilku metrów nie zachęcała do postojów na pstrykanie. Zdjęcia zaczęliśmy robić dopiero na pierwszym postoju na wymianę dętki.

Gwiazdorski Duet: Marysia i Stanisław


- Cóżeś uczynił, by olej mineralny tak haniebnie zapodziać? - zawołał zdziwiony Adam.
- Nie wiem - odpowiedział młody wojownik Michał, wyraźnie zniesmaczony zachowaniem swojego przedniego hamulca.


Panie walczą ze szlakiem...


...a Michał wygrywa z nim, ot tak. Rzekłbym wręcz, że szlak poddał się bez walki :)


I znów Gwiazdorski Duet


Hala Izerska. Tak jak dzień wcześniej, tylko w drugą stronę.


Stanisław leżał w trawie, więc zająłem jego miejsce i załapałem się na zdjęcie z połową Gwiazdorskiego Duetu :)


Izera


Tunel...


...i most na linii kolejowej Jakuszyce-Korenov


Widziane z mostu: Izera...


...i uczestnicy dzisiejszej wycieczki.

Po bardzo udanej pod względem rowerowym niedzieli, zrobiliśmy sobie w poniedziałek dzień samochodowo-pieszy. Pobyczyliśmy się, odwiedziliśmy Jelenia Górę, a wieczorem poszliśmy na spacer w kierunku dawnego przejścia granicznego w Jakuszycach. Niestety podczas tego spaceru, pewnie ze 300-400 metrów od domu, Marysia skręciła kostkę. Poszkodowana (kostka, nie cała Marysia) szybko spuchła uniemożliwiając nawet chodzenie. Do domu Marysia dotarła niesiona przeze mnie, a perspektywy rowerowe na najbliższe dni zaczęły wyglądać dosyć marnie.
Wtorek był dniem kurowania, okładów z Altacetu oraz innych tajemnych zabiegów i ku mojemu zdziwieniu wieczorem usłyszałem "Jutro idziemy na rower!"... Podszedłem do tej deklaracji dosyć sceptycznie, ale rano, zgodnie z wyraźnym poleceniem Marysi, wyniosłem na dwór Stanisława i odbyła się jazda próbna. Sprawne przemieszczanie wymagało usunięcia
zupełnie śrub napinających sprężynę w pedałach, ale ku mojemu zdziwieniu jazda próbna się udała. No to dawaj w góry...
Myślałem, ze szutro-asfalcikiem wtoczymy się do Rozdroża pod Cichą Równią (może nawet zaszalejemy i pykniemy do kopalni "Stanisław") i wrócimy. Ale nie! Na rozdrożu decyzja o zjeździe do Orla (Orlego?) a tam gorąca czekolada. Marysia wciąga ją, zamraża kostkę jakimś tajemniczym sprejem do kontuzji, poprawia bandaż elastyczny i mówi: "Jedziemy dalej". No to pojechaliśmy. Najpierw do Chatki Górzystów na słynne naleśniki, a potem (po kolejnym mrożeniu) dalej w kierunku Przełęczy Łącznik, bo "to już blisko". Może i blisko, ale jak dla
osoby ze skręconą kostką, to wysiłek i tak spory. Marysia jednak łyknęła ten odcinek bez zająknięcia, podobnie kamienisty podjazd z przełęczy do granicy polsko-czeskiej i dalej na sam szczyt. W mojej głowie zaczęła powoli świtać myśl, że moja dziewczyna jest cyborgiem.
Na szczycie wizyta na wieży (z tym było już gorzej niż z jazdą, bo trzeba było podejść po schodach) kolejne mrożenie i co dalej? Usłyszałem, że tą samą drogą nie warto wracać i że mam szukać trasy przez Czechy.
Coś tam znalazłem, ale był mały problem kawałek poniżej szczytu Smrka poziomice na mapie były niepokojąco blisko siebie. Uznałem jednak, że szczyt jest tak popularnym celem wycieczek, a szlak w rejonie wieży
widokowej tak lajtowy, że będzie to pewnie taka bardziej stroma szutróweczka, czy szeroka ścieżka. Skończyło się na stromej pełnej wymytych przez wodę kamieni rynnie, tak miejscami zniszczonej, że o jeździe nie było mowy. Te około 600 metrów nieźle dało nam w kość. Marysi z powodu kostki, a mi z powodu konieczności wracania się w
trudniejszych miejscach po rower Marysi. W końcu dotarliśmy do jakiegoś szlaku rowerowego (asfaltowego, bo
Czesi jakąś słabość do asfaltu mają i wylewają go w górach gdzie się tylko da). Nim dojechaliśmy, nudząc się jak mopsy, do czerwonego szlaku i nagle zrobiło się super. Szlak powiódł nas przez Český Vrch na Jelení Stráň. Jechało się super, bo Czesi, oprócz asfaltu) lubią również drewniane kładki nad podmokłymi terenami. Było tego po drodze pełno. Niektóre nawet długie. Do tego trasa obfitowała w atrakcje w postaci monumentalnych formacji skalnych wyrastających obok (a
miejscami i na) szlaku. Kilka miejsc było absolutnie nieprzejezdnych, ale 99% pokonywaliśmy w siodle, z wielkimi uśmiechami na paszczach.
Ostatecznie szlak zawiódł nas do Jizerki, która jest chyba najbardziej malowniczą osada, jaką miałem do tej pory oglądać. Położona na hali nad strumieniem, otoczona górami, prezentuje się jak coś żywcem
wyjętego z bajki. Z Jizerki, niesamowicie sympatyczną i lajtową dróżka nad brzegiem Jizerki dotarliśmy do kładki na Izerze, którą przekraczając wróciliśmy do Polski. Od rzeki śmignęliśmy do Orla (na Orle? :)) i stamtąd już
spokojnie, asfalcikiem dojechaliśmy do naszej kwatery w Jakuszycach. Przekraczając próg domu wiedziałem już na pewno: Marysia stanowczo jest cyborgiem

Widok z podjazdu na Rozdroże pod Cichą Równią


Hala Izerska




Na Smrku








Zjazd niebieskim szlakiem. Pozycja taka jakaś nie "pro" a i mina jakaś wypłoszona, ale nie zdążyłem się wpiąć :)






A tu czerwony:












Jizerka (Jako ciekawostkę dodam, że widoczna na zdjęciu góra to Bukovec - zgodnie z Wikipedią jedno z najwyższych wzniesień bazaltowych w Europie)




Marysia (vel Kuternoga) nad Izerą