W nocy ze środy na czwartek dołączyli do nas w Jakuszycach Michał z Magdą oraz Gosia. Po krótkim (przyjechali dobrze po pierwszej w nocy) śnie, zebraliśmy się rano przy śniadaniu i ustaliliśmy, że mimo fatalnej pogody (niskie chmury i zacinający deszcz) idziemy na rower.
Dla nowo przybyłych był to pierwszy rowerowy kontakt z górami i nie za bardzo wiedziałem na co mogę sobie pozwolić przy planowaniu trasy. Postanowiłem więc, że po prostu pojedziemy przed siebie, a trasa będzie ewoluowała sama, w zależności od pogody oraz nastrojów uczestników wycieczki.
Najpierw wpakowaliśmy się na zniszczona asfaltową drogę wiodącą przez Rozdroże pod Cichą Równią do kopalni "Stanisław". Jechało się nieźle, gdyż delikatny podjazd pozwolił szybko się rozgrzać, a stok i drzewa zasłaniały nas przed południowym wiatrem i deszczem. Niestety tak komfortowych warunków nie zapewniał już rejon kopalni. Podjechaliśmy od górnej strony do kamieniołomu, ale przy tej widoczności ledwie dało się wypatrzeć krawędź otwierającej się pod nogami przepaści, a co dopiero delektować się widokami. Szybko więc czmychnęliśmy stamtąd i wróciliśmy na Rozdroże. Stamtąd Dolnym Duktem Końskiej Jamy dotarliśmy do żółtego (?) szlaku i nim dalej do Chatki Górzystów. Po drodze
wymieniliśmy dętkę w rowerze Michała i odkryliśmy, że w dość tajemniczych okolicznościach stracił on cały płyn w przednim hamulcu i skazany będzie tylko na tył.
W schronisku zrobiliśmy dłuższy postój, by pokazać znajomym jedną z największych atrakcji Hali Izerskiej - naleśniki biszkoptowe z jagodami. Pycha. Obżerając się z zadowoleniem patrzyliśmy na niebo, na którym działy się rzeczy dobre. Chmury rozwiewały się i zaczynało pojawiać się słońce.
Gdy już wszyscy się najedli, przez Halę Izerską pojechaliśmy do kładki nad Izerą, którą przedostaliśmy się na czeską stronę i poznany dzień wcześniej szlak do Jizerki. Tym razem jednak nie przejechaliśmy go w całości, tylko szybko odbiliśmy na Harrachow. Tutaj nastąpił krótki kawałek, który trochę grupę spieszył. Mi udało się przejechać, a już Marysia zapierniczała pod górę jak mała ciuchcia. Niestety szybko szlak zmienił się w typowy dla czeskiej strony asfalcik, którym to dojechaliśmy do Harrachova.
Stamtąd wróciliśmy do Polski i pokręciliśmy "na Orle" (po drodze kolejna guma w rowerze Michała). Tu znów postój, konsumpcja piwek i dyskusje o końskiej pornografii...
Całość zakończył deszczowy przejazd do Jakuszyc.

Z podjazdu do kopalni nie mam ani jednej foty. Widoczność rzędu kilku metrów nie zachęcała do postojów na pstrykanie. Zdjęcia zaczęliśmy robić dopiero na pierwszym postoju na wymianę dętki.

Gwiazdorski Duet: Marysia i Stanisław


- Cóżeś uczynił, by olej mineralny tak haniebnie zapodziać? - zawołał zdziwiony Adam.
- Nie wiem - odpowiedział młody wojownik Michał, wyraźnie zniesmaczony zachowaniem swojego przedniego hamulca.


Panie walczą ze szlakiem...


...a Michał wygrywa z nim, ot tak. Rzekłbym wręcz, że szlak poddał się bez walki :)


I znów Gwiazdorski Duet


Hala Izerska. Tak jak dzień wcześniej, tylko w drugą stronę.


Stanisław leżał w trawie, więc zająłem jego miejsce i załapałem się na zdjęcie z połową Gwiazdorskiego Duetu :)


Izera


Tunel...


...i most na linii kolejowej Jakuszyce-Korenov


Widziane z mostu: Izera...


...i uczestnicy dzisiejszej wycieczki.

Po bardzo udanej pod względem rowerowym niedzieli, zrobiliśmy sobie w poniedziałek dzień samochodowo-pieszy. Pobyczyliśmy się, odwiedziliśmy Jelenia Górę, a wieczorem poszliśmy na spacer w kierunku dawnego przejścia granicznego w Jakuszycach. Niestety podczas tego spaceru, pewnie ze 300-400 metrów od domu, Marysia skręciła kostkę. Poszkodowana (kostka, nie cała Marysia) szybko spuchła uniemożliwiając nawet chodzenie. Do domu Marysia dotarła niesiona przeze mnie, a perspektywy rowerowe na najbliższe dni zaczęły wyglądać dosyć marnie.
Wtorek był dniem kurowania, okładów z Altacetu oraz innych tajemnych zabiegów i ku mojemu zdziwieniu wieczorem usłyszałem "Jutro idziemy na rower!"... Podszedłem do tej deklaracji dosyć sceptycznie, ale rano, zgodnie z wyraźnym poleceniem Marysi, wyniosłem na dwór Stanisława i odbyła się jazda próbna. Sprawne przemieszczanie wymagało usunięcia
zupełnie śrub napinających sprężynę w pedałach, ale ku mojemu zdziwieniu jazda próbna się udała. No to dawaj w góry...
Myślałem, ze szutro-asfalcikiem wtoczymy się do Rozdroża pod Cichą Równią (może nawet zaszalejemy i pykniemy do kopalni "Stanisław") i wrócimy. Ale nie! Na rozdrożu decyzja o zjeździe do Orla (Orlego?) a tam gorąca czekolada. Marysia wciąga ją, zamraża kostkę jakimś tajemniczym sprejem do kontuzji, poprawia bandaż elastyczny i mówi: "Jedziemy dalej". No to pojechaliśmy. Najpierw do Chatki Górzystów na słynne naleśniki, a potem (po kolejnym mrożeniu) dalej w kierunku Przełęczy Łącznik, bo "to już blisko". Może i blisko, ale jak dla
osoby ze skręconą kostką, to wysiłek i tak spory. Marysia jednak łyknęła ten odcinek bez zająknięcia, podobnie kamienisty podjazd z przełęczy do granicy polsko-czeskiej i dalej na sam szczyt. W mojej głowie zaczęła powoli świtać myśl, że moja dziewczyna jest cyborgiem.
Na szczycie wizyta na wieży (z tym było już gorzej niż z jazdą, bo trzeba było podejść po schodach) kolejne mrożenie i co dalej? Usłyszałem, że tą samą drogą nie warto wracać i że mam szukać trasy przez Czechy.
Coś tam znalazłem, ale był mały problem kawałek poniżej szczytu Smrka poziomice na mapie były niepokojąco blisko siebie. Uznałem jednak, że szczyt jest tak popularnym celem wycieczek, a szlak w rejonie wieży
widokowej tak lajtowy, że będzie to pewnie taka bardziej stroma szutróweczka, czy szeroka ścieżka. Skończyło się na stromej pełnej wymytych przez wodę kamieni rynnie, tak miejscami zniszczonej, że o jeździe nie było mowy. Te około 600 metrów nieźle dało nam w kość. Marysi z powodu kostki, a mi z powodu konieczności wracania się w
trudniejszych miejscach po rower Marysi. W końcu dotarliśmy do jakiegoś szlaku rowerowego (asfaltowego, bo
Czesi jakąś słabość do asfaltu mają i wylewają go w górach gdzie się tylko da). Nim dojechaliśmy, nudząc się jak mopsy, do czerwonego szlaku i nagle zrobiło się super. Szlak powiódł nas przez Český Vrch na Jelení Stráň. Jechało się super, bo Czesi, oprócz asfaltu) lubią również drewniane kładki nad podmokłymi terenami. Było tego po drodze pełno. Niektóre nawet długie. Do tego trasa obfitowała w atrakcje w postaci monumentalnych formacji skalnych wyrastających obok (a
miejscami i na) szlaku. Kilka miejsc było absolutnie nieprzejezdnych, ale 99% pokonywaliśmy w siodle, z wielkimi uśmiechami na paszczach.
Ostatecznie szlak zawiódł nas do Jizerki, która jest chyba najbardziej malowniczą osada, jaką miałem do tej pory oglądać. Położona na hali nad strumieniem, otoczona górami, prezentuje się jak coś żywcem
wyjętego z bajki. Z Jizerki, niesamowicie sympatyczną i lajtową dróżka nad brzegiem Jizerki dotarliśmy do kładki na Izerze, którą przekraczając wróciliśmy do Polski. Od rzeki śmignęliśmy do Orla (na Orle? :)) i stamtąd już
spokojnie, asfalcikiem dojechaliśmy do naszej kwatery w Jakuszycach. Przekraczając próg domu wiedziałem już na pewno: Marysia stanowczo jest cyborgiem

Widok z podjazdu na Rozdroże pod Cichą Równią


Hala Izerska




Na Smrku








Zjazd niebieskim szlakiem. Pozycja taka jakaś nie "pro" a i mina jakaś wypłoszona, ale nie zdążyłem się wpiąć :)






A tu czerwony:












Jizerka (Jako ciekawostkę dodam, że widoczna na zdjęciu góra to Bukovec - zgodnie z Wikipedią jedno z najwyższych wzniesień bazaltowych w Europie)




Marysia (vel Kuternoga) nad Izerą

Wczoraj na pokładzie Srebrnej Dzidy przefrunęliśmy z Międzygórza do Jakuszyc, rozładowaliśmy graty i wypiliśmy piwo z gołą babą (na etykiecie była, a nie towarzyszyła nam w piciu. Niestety). Dzisiaj przyszła zaś kolej na jazdę na rowerze.
Postanowiliśmy wybrać się na Przełęcz Karkonoską. Cel niezbyt może ciekawy, ale skoro ten kawałek asfaltowego podjazdu owiany jest taką legendą, to wypada go zaliczyć.
Na początek zupełny lajcik, bo droga z Jakuszyc do Przesieki to przeszło dwadzieścia kilometrów leśnych duktów i do tego praktycznie cały czas delikatnie w dół. Dosyć szybko więc zameldowaliśmy się w Przesiece w rejonie "Złotego Widoku". Tam uzupełniliśmy kalorie, przygotowując się na podjazd i ruszyliśmy...
... i jakiś czas później zdobyliśmy przełęcz. Kiedyś szedłem tą drogą pieszo (jakoś w podstawówce jeszcze) i zapamiętałem ją jako asfaltową ścianę bez końca, a tymczasem, poza kilkoma momentami, nachylenie było całkiem rozsądne. Może dla szosowców ta droga może byc czymś w rodzaju Świętego Graala, ale dla kogoś kto choć kilka razy podjechał gdzieś pieszym szlakiem podjazd ten nie jest trudny tylko jest monotonny. Moze mój brak szacunku dla tego podjazdu wynika, że mam, w przeciwieństwie do szosowców, do dyspozycji zestawik 22/34, ale co tam...
Podjazd zaliczylismy i to się liczy.
W schronisku "Odrodzenie" zażyliśmy po dawce benzoesanu sodu i pojechaliśmy w kierunku "Petrovej Boudy", ciesząc się niesamowitymi widokami. Plan zakładał dojazd do schodzącego do Jagniątkowa czarnego szlaku i przedostanie się nim do stokówek wiodących do Szklarskiej Poręby. Przed wjazdem na szlak zagadał do nas jakiś turysta i ostrzegł przed patrolem KPN polującym gdzieś poniżej na motocyklistów. Wizja sklejenia mandatu za jazdę po terenie parku narodowego nie za bardzo mi się podobała, ale mimo to pojechaliśmy czarnym, a nie wróciliśmy na czerstwy asfalt do Przesieki. Jednak przez sporą część zjazdu miałem serce na ramieniu. Udało się jednak i nikt z KPN'u nie uszczuplił stanu naszych kont. Sam czarny szlak zaś był w początkowej części świetnym singielkiem urozmaiconym tu i ówdzie kamieniami. Jechało się fajnie, aż do momentu, gdzie zrobiła się z niego droga, a do tego strasznie zniszczona przez wodę i zawalona co kawałek wypłukanymi z ziemi rynnami odprowadzającymi wodę.
Potem były już raczej leśne drogi do Szklarskiej i dalej do Jakuszyc.
W domu kąpiel, piwko i seans z Arnoldem Braunschweiger'em ;)

Zdjęcie legendy - podjazdu na Przełęcz Karkonoską... ot taki sobie asfalcik


Marysia kończy walkę z podjazdem. W tle schronisko "Odrodzenie" i Mały Szyszak


"A mówiłeś, chamie, że nie podjadę!" :)










W drodze powrotnej nie obyło się bez małego dymanka.. dętki ofkors










Powrót do naszej kwatery w Jakuszycach.

Dzisiaj pojechałem sam. No może niezupełnie sam, bo miałem Age of Ruin, Parkway Drive i jeszcze kilka innych. Do schroniska pod Śnieżnikiem wjechałem dokładnie ta samą drogą co wczoraj, a potem, nie tracąc czasu, przesiadłem się na zielony szlak na szczyt. Co mogłem przejechać, przejechałem, a gdy zrobiło się bardzo stromo i kamieniście, wrzuciłem rower na plecy i uderzyłem z buta. Dałoby się powalczyć więcej, ale nie chciałem tracić sił na trochę jałowa walkę. Na siodło wróciłem dopiero przed szczytem, na który wjechałem wśród entuzjastycznych okrzyków gawiedzi, witany przez półnagie, smukłe dziewczęta rzucające mi się na szyję... Tłumy uciszyłem gestem, opędziłem się od pięknych kobiet i usiadłem, by nacieszyć się widokami. Po kilku dniach kiepskich nareszcie zrobiło się ładnie. Wzrokiem sięgałem aż po Jeseniki i wieńczącą Pradziada wieżę telewizyjną. Chłonąc ten widok zastanawiałem się nad dalsza trasą. Pierwotnie planowałem udać się granicznym zielonym szlakiem w kierunku Przełęczy Płoszczyny, ale strona czeska nęciła zmysłowymi nazwami szczytów (Černá Kupa na ten przykład).
Ostatecznie wygrała wersja czeska. Najpierw, poznanym w zeszłym roku czerwonym szlakiem ze szczytu, by następnie przesiąść się na niebieski przez Mokrý hřbet. Po drodze złapałem gumę i miałem wielką przyjemność pompowania koła pompką do amortyzatorów.
Sam niebieski szlak był całkiem ok. Jeśli ktoś będzie w pobliżu i nie straszne będą mu zakazy obowiązujące w czeskim parku narodowym, to polecam. Jazda była raczej powolna, bo ciągle w błocie, po korzeniach i często pod górę, ale każdy zdobyty metr dawał dużo radości. Do tego co jakiś czas, w bardzie podmokłych rejonach szlak prowadził po drewnianych kładkach. Mała rzecz, a cieszy. Za szczytem Sušiny pojawiła się dodatkowa atrakcja w postaci bunkrów. Ja wypatrzyłem trzy, ale według mapy jest ich tam kilkanaście. Nie mam zielonego pojęcia z jakiego okresu pochodzą i kto je zbudował, ale stanowią chyba część linii umocnień, która zgodnie z moją mapa otacza Kotlinę Kłodzką. Jeśli zaglądają tu jacyś miłośnicy historii, militariów itp. to z chęcią dowiedziałbym się czegoś więcej.
Za bunkrami skręciłem na zielony szlak. Był on cudowny. Autentycznie przeszła mi przez głowę myśl, że był idealnym szlakiem rowerowym. Prowadził wąskim singlem, przecinającym niewielki strumień. W niektórych miejscach pokonywało się go po drewnianych kładkach, a gdzie indziej po prostu przejeżdżało przez wodę. Bajka. Szkoda, że krótka i do tego nielegalna. Na dole, oprócz tablic z obowiązującymi na terenie parku narodowego zakazami, oddzielna tablica z zakazem jazdy rowerem i informacją, że ścieżka ta jest wyłącznie dla pieszych... cóż...
Potem był szutrowy zjazd do Horni Moravy a potem asfaltowo-szutrowy przejazd do przejścia granicznego na Przełęczy Jodłowskiej. Stamtąd już raczej bez większych emocji przejazd kolejno czerwonym, niebieskim i żółtym do Międzygórza. Ostatni podjazd niebieskim doszczętnie mnie zniszczył, bo z mniej więcej 830 mnpm zabrał mnie na przeszło 1100. Na tym etapie był to już dla mnie wielki wysiłek i znać o sobie zaczął dawać brak picia (skończyło się trochę przed granicą) i jedzenia (ostatnim posiłkiem było śniadanie). Niemniej jednak dałem radę i wróciłem do Międzygórza, gdzie czekała półnaga, smukła Marysia, rzucajaca mi się na szyję... hmm... znów się zapędziłem. Po prostu czekała. Ubrana, ale na szyję się rzuciła, smukła była, a i buziak się znalazł i browarek jakiś i pizza... słowem: miło :)

God is an Astronaut też mi dzisiaj przygrywało
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ESK8hi1LyLc"> <embed src="http://www.youtube.com/v/ESK8hi1LyLc" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><lt>

Na szczycie Śnieżnika. Mimo dnia "roboczego" ludzi sporo.


Spoglądać lepiej więc w drugą stronę, bo widoczki całkiem niezłe. Widoczny np. Praděd z charakterystyczna wieżą telewizyjną na szczycie.


Równiez poniżej szczytu, na czerwonym szlaku widoczki są efektowne.


Zagapiam się jednak i w efekcie Prophet kończy z łapkami w powietrzu


Widok na Śnieżnik z niebieskiego szlaku przez Mokrý hřbet.


Na niebieskim szlaku. Po czeskiej stronie nadal wyraźnie (chyba dużo bardziej niz w polskich Sudetach) widać skutki katastrofy ekologicznej z lat '70/'80.








Bunkry na południowej stronie szlaku


Wbiegnięcie tam w ciągu 10 sekund, na które ustawiony był samowyzwalacz, było nie lada wyczynem :)


Zielony szlak






A dalej kilka fotek z dojazdu do Horni Moravy i dalej do Międzygórza.




Inny sposób na sciąganie drzewa z gór, zamiast wleczenia go po szlakach - wyciąg.




Muchomory są takie fotogeniczne i do tego cierpliwe. Chociaż zrobiłem kilka zdjęć, to przez ten czas żaden się nie poruszył :)




;feature=related

Miało być ambitnie, ale jakoś tak się od rana guzdraliśmy, że przygotowania skończyły się o 11. Mniej więcej wtedy też lunęło. Potem znowu... W efekcie na rower wsiedliśmy dopiero około 13. Niebo zaczynało się przecierać, pojawiało się słoneczko... Super.
Dwa kilometry od domu złapał nas deszcz. Liczyliśmy na to, że będzie to chwilowa "mżawka". Niestety lało cały czas aż do Przełęczy Śnieżnickiej. Do tego zrobiło się cholernie zimno. Wjechaliśmy więc do schroniska i ogrzaliśmy się przy herbacie.
Zupełnie przemoczeni i zmarznięci, uznaliśmy, że pogoda nie sprzyja eksploracji czeskich szlaków. Do tego pojawił się jeszcze problem natury, powiedzmy, technicznej i koniecznym stało się skrócenie wycieczki. Wybraliśmy niebieski szlak wiodący poniżej szczytów Małego Śnieżnika i Goworka (w zeszłym roku byliśmy twardzi i przejechaliśmy górą, zielonym), a następnie wskoczyliśmy na żółty do centrum Międzygórza (którego końcówka jest bardzo fajna).
Po drodze, w ciągu zaledwie kilku minut pogoda zmieniła się diametralnie - zniknęły chmury, wyszło słońce i zrobiło się cieplej. Dzięki temu: a) wyszło kilka ładnych zdjęć b) nie dygotaliśmy z zimna na zjeździe. Ale dlaczego ta poprawa pogody nie mogła nastąpić trochę wcześniej?
No nic... ponoć jutro ma być już ładnie.

Niebieski szlak poniżej szczytu Małego Śnieżnika. Zimno, mgliście i mokro.


A potem zaczynają się czary...








...i po kilku minutach znów jest lato.




Tylko takie zimne i mokre :)

O istnieniu Rychlebskich Ścieżek dowiedziałem się koło jesieni zeszłego roku. To była miłość od pierwszego wejrzenia - wiedziałem, że po prostu muszę tam zagościć. Okazja nadarzyła się teraz, bo z Międzygórza to tylko kilkadziesiąt kilometrów. Dlatego też rano (no powiedzmy, że prawie rano) władowaliśmy rowery na dach Srebrnej Dzidy i pomknęliśmy (no powiedzmy, że prawie pomknęliśmy) do Černej Vody. Na miejscu przebraliśmy się w "rowerowe" i pojechaliśmy szukać Ściezek. Na początku był dojazd asfalcikiem i szutrówkam,który nie nastrajał zbyt dobrze, ale potem na głazie pojawiła się zielona strzałka kierująca na ścieżkę wzdłuż strumienia i... się zaczęło... Najpierw singielek, przecinający kilkakrotnie strumień,a potem było jeszcze lepiej. To przejazd przez wodę, to mostek... bajka. Potem kładki wśród głazów w rozmiarze małego fiata... Dobrze, że na wizytę tutaj wybraliśmy środek tygodnia, bo było tak fajnie, że darliśmy z zachwytu paszcze jak głupi i fakt, że mieliśmy całą górę dla siebie, oszczędził nam kilku wstydliwych momentów.
Na rozjeździe wybraliśmy górna pętlę, a potem pojechaliśmy trasą oznaczoną znakami "New Trail".
Każdego odcinka nie ma co opisywać, bo wyszłaby cała powieść. Mogę (ba! muszę) jednak powiedzieć, że trasa robi ogromne wrażenie. Każdy odcinek jest dokładnie przemyślany, a ogrom pracy włożonej w jej wybudowanie powala. Wszystko zrobione jest tak, żeby wycisnąć ze szlaku maksimum radości (no może oprócz początkowej sekcji górnej pętli, która trochę nas wypłoszyła). Miejscami jest trudno, ale tak, że chce się powalczyć, a zaliczenie bardziej technicznych kawałków daje ogromną satysfakcję.
Warto jechać przez pół Polski (i kawałek Republiki Czeskiej) byle tylko tam pojeździć.

Dojazd drogą za hotelem Černej Hora. Bacznie zerkamy w GPS, bo tak naprawdę to nie do końca jesteśmy pewni, czy to właściwie miejsce.




Zaczyna się. Pierwsze metry, pierwszy przejazd przez strumyk, z ust Marysi pada pierwsze z wielu dzisiejszego dnia "Ja pier..lę! Nie wierzę" :)


Zaczynają się mostki i kłądki...




...a kulminacyjnym punktem podjazdu są te drewniane arcydzieła wśród głazów.






Górna część trasy
















Się gdzieś prawie domknął :)


Gdzieś tam, na tych stokach kryją się właśnie największe skarby Černej Vody :)


Na pożegnianie kupiliśmy sobie po pamiątce... niestety oba (obie) okazały się całkiem obleśne w smaku.. zwłaszcza to jagodowe.

Wtorek powitał nas pogodą iście jesienną - zachmurzonym niebem i temperaturą rzędu 12 stopni. Do tego nastroje też niebezpiecznie krązyły w rejonach zarezerwowanych zwykle dla jesiennej depresji. Wszystko z powodu, Marysi, która nie mogła wybaczyć mi, że gdy spała pożarłem jej orzechowe chrupki... W końcu jednak udało się jakoś Ją udobruchać (wystarczył kilkukilometrowy spacer do sklepu po nową paczkę) i poszliśmy na rower.
Plan wyjazdu nie był do końca sprecyzowany (a właściwie, to nie było go wcale). Uznaliśmy, że wjedziemy na Przełęcz Śnieżnicką i tam ocenimy sytuację pogodowo-siłowo-nastrojową.
Na miejscu okazało się, że jest mokro i zimno, a rejony już kilkanaście metrów powyżej przełęczy toną w chmurach (więc pewnie jest tam jeszcze bardziej mokro i zimno). W związku zpowyższym zjechaliśmy sobie do Kletna szlakiem narciarstwa biegowego. Tam podjechaliśmy pod Jaskinię Niedźwiedzią, gdzie ogrzaliśmy sie herbatą i pożarotwaliśmy z przysmaków serwowanych w lokalnym barze. W naszych wspomnieniach wciąż żywy był zjedzony tu w zeszłym roku legendarny hamburger, który chyba był knyszą, ale właściwie to nikt nic nie wie, poza tym, ze był obleśny. W tym roku przy pawilonie wejściowym cos strasznie śmierdziało i podejrzewaliśmy, że to właśnie wita nas On...
Po tych przygodach kulinarnych bryknęliśmy w kierunku Siennej. W planach był zjazd na sam dół i wjazd na Czarną Górę wyciągiem. Całe szczęście po drodze coś nas tknęło i postanowiliśmy zadzwonić i upewnić się, ze w dniu dzisiejszym wyciąg działa. Okazało się, że nie. Darowalismy sobie zatem niezbyt pasjonujący zjazd asfaltem i nie tracąc cennych metrów nad poziomem morza wskoczyliśmy na szlak rowerowy wiodący na Żmijową Polanę. Wiódł szutrówką przecinająca narciarskie trasy zjazdowe i trasę downhillową z Czarnej Góry. Po drodze okazało się, że od zeszłego roku bikepark na Czarnej Górze trochę się rozbudował. Oprócz trasy DH (raczej nie na nasze umiejętności) powstała np. trasa oznaczona jako "FR", będąca sympatycznym singlem. Normalnie wypadałoby nią zjechać, ale to byłoby odrobinę nie po drodze, więc poznaliśmy ja "od dupy strony", czyli jako podjazd. W każdy inny dzień byłoby to nierozsądne i naraziłoby nas na czołowe zderzenie z pędzącymi w dół rowerzystami, ale teraz przy niedziałającym wyciągu i w strugach deszczu (gdzieś w Kletnie nieśmiała mżawka zmieniła się w normalną ulewę) na Czarną Górę nie zaglądał nawet pies z kulawą nogą i bylismy bezpieczni.
Trasa FR okazała się fajna i wielce polecam. Ale raczej jednak w dół :)
Gdy wreszcie dotarliśmy na Żmijowa Polanę, byliśmy tak nakręceni jazdą fajnym singielkiem, ze ochota na dalszą jazde była ogromna. Rozważalismy różne mozliwości - wjazd z powrotem do Schroniska pod Snieznikiem i ekspoloracja niebieskiego szlaku na zboczu Goworka, wizyta na szczycie Czarnej Góry... Jednak chmury spowijające wszystko w połączeniu z zacinającym deszczem i niska temperaturą szybko ostudziły nasz zapał. Zapadła decyzja o powrocie. Dojechaliśmy do zielonego szlaku wiodącego z Jaworowej Kopy na Igliczną i zjechalismy nim do niebieskiego, który ostatecznie zawiódł nas do centrum Międzygórza. Oba te szlaki zasługują na własne wypracowanko. Były bowiem super i polecam każdemu, kto choć odrobine lubi jazdę terenową na rowerze górskim. Zielony był w miare szybki i niestromy, ale za to ze sporą dawką kamieni i korzeni - jakby szyty na miarę dla rowerów górskich. Niebieski zaś, mimo zupełnie niewinnego początku szutróweczką, szybko zmienił się w orgiastyczną walkę z kamieniami i nastromieniem. Dwa razy strzeliłem orzechami w tył siodła, raz poślizgnąłem sie i wpakowałem po kostki w strumyk i raz przefrunąłem przez kierownicę, a i tak było zajebiście. Marysia zaś zawstydzała mnie i przemykała po kamieniach z gracja kozicy.
No ogólnie, to było tak fajnie, że prawie wrócilismy na górę, by przejechać je jeszcze raz. Ale tylko prawie :)

Fotek dużo, ale raczej średnich, bo światło tego kiepskawe i nasz kompakcik nie za bardzo sobie radził.

Widoczek z podjazdu niebieskim szlakiem na Przełęcz Śnieżnicką. Chmury wisza nisko, więc szanse na jakieś porywające widoki są dosyć marne.


Trochę poniżej przełęczy. Chmury już prawie na wyciągnięcie ręki.


Zaczęło padać. Podjeżdżamy na Czarną Górę. Najpierw szlakiem rowerowym, czyli szutrowo-kamienną autostradą...


...a później pod prąd trasą "FR"






Wracamy w chmury




"Mokrość" :)


Zjazd zielonym i niebieskim szlakiem z Czarnej Góry

Dzisiejsza wycieczka miała być już "normalna". Poznanymi w zeszłym roku stokówkami wdrapaliśmy się do Schroniska pod Snieżnikiem, gdzie czekały na nas... naleśniki z jagodami (kiepskie, ale przynajmniej czekały). Posiliwszy się musieliśmy zdecydować co dalej. Przy schronisku zbiegają się liczne szlaki turystyczne, więc można pojechać w prawie każdą część Masywu Śnieżnika.
Nasz wybór padł na czerwony szlak przez Żmijowiec. W zeszłym roku mieliśmy okazję przejechać się nim dwa razy i zapamiętaliśmy go jaki przyjemny i z widoczkami. Taki też był. Jechało się przyjemnie i były widoczki :) A potem sprawy "się rypły" i na Żmijowej Polanie dogoniły nas chmury i trochę spłoszyły. Jakimś rowerowym szlakiem zjechaliśmy do... gdzieś. W każdym bądź razie dotarliśmy pod Igliczną, po drodze zaliczając naszą "ulubioną" ściankę na zielonym szlaku. A potem... był zjazd żółtym...mmm :)
Na końcu, koło Ogrodu Bajek była sympatyczna sekcja po korzeniach, która każde z nas zaliczyło po kilka razy, bo a) było fajnie, b) zdjęcia musiały być:)
A potem znów spadł deszcz.

Góry, rower i piękne kobiety (sztuk: 1)... Jest miło :)


Atrakcje "hydrologiczne"




i znowu góry :)


Czerwony szlak przez Żmijowiec (prawie jak w zeszłym roku)


Kilka fotek z zielonego i żółtego szlaku w rejonie Iglicznej

Pobyt w górach zainaugurowaliśmy wczoraj nierowerowo - pizzą i piwkiem (no dobra... piwko w jakimś stopniu było rowerowe). Dzisiaj więc wypadało ruszyć tyłki i wybrać się w góry.
Niestety świetna w dniu wczorajszym pogoda poszła się... zabawiać gdzieś indziej.
Gdy upuściliśmy centrum Międzygórza, z nieba spadły pierwsze krople. Kilkanaście minut później zrobiła się z tego solidna mżawka, a w rejonie Góry Parkowej mieliśmy już normalny deszcz. Postanowiliśmy więc wrócić do domu. Decyzja okazała się słuszna, bo kilka minut po powrocie zrobiła się z tego wszystkiego niezła burza, z piorunami, grzmotami i innymi atrakcjami.



Porażka...

Początek był trudny. Jak napisałem wcześniej, wczoraj nie udało nam się kupić piwka na wieczorne odkwaszenie i pewnie dlatego wstawanie poszło nam dziś gorzej, a Słońce stało już wysoko, gdy wreszcie umieścilismy dupcie na siodełkach.
Tym razem postanowiliśmy skorzystać z rad naszej gospodyni i trochę wysokości zdobyć asfaltem, by uniknąć wycieńczającego pchania szlakiem wybitnie pieszym. Wjechaliśmy na Przełęcz Knurowską i dopiero tam przesiedliśmy się na czerwony szlak turystyczny na Turbacz (który zarazem był też szlakiem rowerowym).
Początek nie był zły.

Generalnie do przejechania z pewną ilością pchania w bardziej zniszczonych przez wodę miejscach.
Wszystko było OK do momentu, gdy szlak zaczął wspinać się na Stus (na mojej mapie cioś takiego było, a na mapie Compass'u juz nie ma...).
Nazwanie tego odcinka "rowerowym" uznaję za świetny, acz nieco okrutny żart.

W miejscu zrobienia tego zdjęcia było ciężko, a potem było jeszcze gorzej.
Z buta przyszło zrobić gdzieś ze 200 metrów w pionie, a potem znów dało się jechać, ale ile napociliśmy się uderzając z buta pod tą ściankę, to tylko my wiemy.
Potem było juz lepiej. Zaczęły pojawiać się jakieś widoczki.
Lubań, Jezioro Czorsztyńskie, Pieniny, Małe Pienieny i Beskid Sądecki. Aż miło było się zatrzymać i popatrzeć w bok.
. Na fotce nie wyszło to zbyt ładnie i sporo trzeba było dłubać, by widać było cokolwiek, ale na żywo było super.
Tutaj ostatnie metry przed szczytem Kiczory. Dało się jechać, ale z dając z buta łatwiej zerkać do tyłu, a było na co, bo z chmur zaczęły wyłaniać się Tatry (czego oczywiście na tym zdjęciu prawie wcale nie widać).


Za Kiczorą szlak zrobił się już świetny. Wysokość nie zmieniała się zbyt drastycznie, a miejsce wymytych kamieni zajęły korzenie i jazda nie dość, że nie sprawiała tyle trudu, to jeszcze niesamowicie bawiła.




Ani się spostrzegliśmy, jak dotarliśmy do Hali Długiej i pomknęliśmy nią do schroniska na Turbaczu.

Tam zjedliśmy przydrogi (ale całkiem smaczny) obiad, pyknęliśmy fotkę Tatrom...

...i powtarzając zajebisty odcinek czerwonego szlaku wrócilismy na Kiczorę.
Tam pyknęliśmy raz jeszcze fotkę widoczkom i...

...w Marysi aparacie padła bateria. Oznaczało to koniec fotografowania, bo mój wyzionął ducha dzień wcześniej. W efekcie zdjęć ze zjazdu nie ma, a szkoda, bo był całkiem niesamowity. Zjechaliśmy do Ochotnicy ścieżką/drogą, która na niektórych mapach figuruje jako oznaczony zielonymi kropkami szlak, a na niektórych nie figuruje wcale. Wiedzie przez Cioski Ochotnickie, Suchą Polanę i Wierch Znaki. Spora część to korzenisty, techniczny i miejscami stromy singielek, na którym nei sposób nie szczerzyć paszczy w uśmiechu.

Podczas zjazdu pozwoliłem sobie przedstawić teorię Grawitacyjnego Pola Rynien.
Chodzi o to, że nieważne jak szeroki i równy jest szlak, to jeśli w którymś miejscu jest on wymyty przez spływającą deszczówkę, towrząc głęboką, kamienistą rynnę, to nie jest możliwą jazda równolegle do niej. Rynna taka wytwarza własne pole grawitacyjne, które sciąga rowerzystę do rynny. Wpływ ten jest zauważalny zarówno podczas podjazdu, jak i zjazdu, ale jest tym silniejszy, im rynna głębsza i im poważniejsze byłyby konsekwencje wpadnięcia w nią :)
No.. ale koniec OT

Dojechaliśmy do Ochotnicy, gdzie czekał nas jeszcze bardzo szybki kawałek po asfalcie, zakup piwka (sklep zlokalizowałem jeszcze rano i uczyniłem zeń istotny punkt na trasie wycieczki) oraz drugi obiad (tym razem na kwaterze) i konsumpcja złotego trunku. Ja piłem zdrowie Marysi, która po raz kolejny udowodniła, że zasługuje na miano Pierwszej Góralki Łódzkiego Teofilowa.

Gorce nas wymęczyły, ale pewnie kiedyś tu wrócimy, bo weekend bez wątpienia był udany.