Plan był prosty - powtórzyć trasę, którą przejechałem z Marysią w 2009 roku. Plan ten chciałem zrealizować mimo kontuzjowanej dzień wcześniej kostki, która przez noc urosła do dosyć pokaźnych rozmiarów i mocno dawała o sobie znać.
Ruszyliśmy i dzielnie wspięliśmy się do schroniska "Pod Śnieżnikiem".
Jechaliśmy pod górę znów niebieskim szutrem i niektórzy nudzili się tak mocno, że aż ziewali.


W schronisku herbatka i dalej w drogę. Najpierw szlakiem niebiesko-zielonym, który jest lajtowy i w sam raz na moje zbolałe nogi. Niestety, gdy zielony zaczął nabierać wysokości, by ostatecznie wspiąć się na Mały Śnieżnik, dla mnie zaczęły się schody. Tu i ówdzie szło powalczyć...

.. ale generalnie przez rozwaloną kostkę wjechałem mniej niż kiedyś :(
Całe szczęście, na niektórych odcinkach, szlak był w stanie spieszyć nie tylko mnie, więc jakąś pociechę miałem.


Po dotarciu na grań szlak jest fajnym, najeżonym kamieniami (wszelkiego rodzaju - od małych jak pieść, po sprzęt RTV, a nawet AGD) singlem. Fajnie, ale nie z tą kostką. Prowadziłem więc więcej niż bym chciał, ale reszta grupy bawiła się chyba przednio.

Było ładnie,...


...była jazda,...








...były jakieś pierwsze gleby Siwego (nic mu się nie stało - miał spadochron),...


...i byłą nawet chwila zadumy :)


I tak się miło toczyliśmy, by wreszcie dotrzeć do pewnego niesławnego miejsca z dużym głazem. Punkt to dosyć charakterystyczny i znany wszystkim, którzy mieli okazję przemierzyć ten szlak.


Bąknąłem coś, że w necie krążą filmiki, jak podczas zlotu emtb.pl kilka lat temu, za zjechanie odcinka poniżej głazu były brawa (dowód: ten filmik i kilka następnych), więc ekipa się spięła i...

Siwy przymierzył się raz, drugi, dojechał do połowy, powiedział, że było mało płynnie, a potem pierdyknął całość bez jednego zająknięcia.

Dostał brawa.

Mateusz usiadł, podumał...

...a potem zjechał prawie nie wstając z siodła :)


Marysia zawstydziła wszystkich - przejechała całość prawie z biegu, w pierwszym podejściu.




A ja... przymierzyłem się raz, drugi a potem gdzieś podparłem się robitą nogą. Zabolało. Wkurwiłem się, rzuciłem rowerem w jagody, a potem z podwiniętym ogonem pokonałem ten kawałek kuśtykając i prowadząc rower obok siebie :/
Zjadę następnym razem :)

Kawałek dalej zjazd był już raczej lajtowy i mogłem wsiąść na rower, ale darowałem sobie eksperymenty z lotami, jakie przeprowadzali Marcin z Mateuszem na Przełęczy Puchacza.





Na przełęczy postanowiłem, ze wracam do domu. Pchanie się z bolącą nogą dalej zielonym szlakiem nie miało sensu. Opisałem grupie dalsza trasę, dałem mapę i pobłogosławiłem na drogę. Marysia postanowiła, że będzie mi towarzyszyć i razem pojechaliśmy do Międzygórza żółtym szlakiem, na którym momentami widoki ładne są...

...i którego końcówka, nad samym Międzygórzem dostarcza sporo radości.

Żałuję, że nie dane mi było odwiedzić tym razem Trójmorskiego Wierchu, bo ze znajdującej się tam wieży widokowej widoki były tego dnia zajebiste (a jak byliśmy tam w 2009 roku, to wieża dopiero się budowała).
Cóż... następnym razem...

We wtorek lało, więc mieliśmy siłą rzeczy dzień odpoczynku. Całe szczęście w środę zrobiło się znośnie i można było bryknąć w góry.
Zaczęliśmy klasycznie, czyli od podjazdu. Nieznakowanymi stokówkami wdrapaliśmy się do schroniska "Na Śnieżniku".
Po drodze mała przerwa na lans w strumieniu.








W schronisku wyżerka...


...a potem atak na szczyt.





Ja z Siwym walczyliśmy trochę bardziej z przodu i trochę bardziej w siodle, ale to dlatego, że się jakaś wycieczka napatoczyła i trzeba było się pokazać :)

Na samej górze, na ruinach wieży widokowej było pozowanie do słit fotek...


...i przygotowania do zjazdu, świetnym ponoć, zielonym szlakiem.


W końcu ruszyliśmy. Najpierw był sympatyczny singielek po praktycznie płaskiej kopule szczytowej...




...a potem zrobiło się stromo i zaczęła się zabawa.












Czasem zabawa była taka dobra, że aż nie chciało się bawić samemu :)



Miejscami stromizna malała i robiło się malowniczo.


A potem znowu robił się nakurwing :)


I wszystko było super, do momentu, gdy Mateuszowi coś nagle strzyknęło w kostce (starość pewnie Mu strzyknęła) i jazda się skończyła.
Zmusiło nas to do opuszczenia zielonego szlaku i awaryjnego zjazdu do najbliższego asfaltu. Wybrałem żółty szlak, który na mapie wyglądał jak szeroka droga, a w rzeczywistości był w sporej części taki:


Do zjechania oczywiście, ale niekoniecznie z niesprawną nogą. Całe szczęście dla Mateusza nie ma rzeczy niemożliwych - zjechał całość z jedną noga niewpiętą, fajtającą gdzieś na boku w powietrzu. Ja też zjechałem, ale pod koniec trochę się przeliczyłem i zaliczyłem piękny lot przez kierownicę.
nawet film mam :)

<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/duATF4WZvT4"> <embed src="http://www.youtube.com/v/duATF4WZvT4" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>Zrobiłem w powietrzu śrubę porysowałem kierę, mostek, grzmotnąłem o kamienie nogą i plecami i ogólnie się wkurwiłem. No bo jak to jest, że pieprzony kuternoga zjechał, a ja nie! :) Na zdjęciu powyżej właśnie zbieram się z ziemi i oceniam straty w sprzęcie i dzielę się z grupą wkurwem swym.

Kawałek niżej zaczął się asfalt i grupka nasza podzieliła się.
Mateusz miał poczekać, a my, najkrótszą droga przez góry pojechać mieliśmy do kwatery i wrócić po Niego samochodem. Do domu było jakieś 11km i kilkaset metrów przewyższenia na Przełęcz Śnieżnicką. Wdrapaliśmy się w pocie czoła,



...aby potem zjechać nudnym szutrem, bo tak najszybciej.
Na kwaterze cap za telefon, a tu Mateusz mówi, że właśnie dojeżdża do Miedzygórza. Skubany! W czasie gdy my gramoliliśmy się przez góry, On pyknął jakieś 40km asfaltem i też prawie dojechał. Koks jeden :)

Wieczorem piwko, pizza i jak się okazało dwóch kulawych - Mateusz i Ja.
Moja kostka po glebie też nie sprawowała się najlepiej. Spuchła i w najbliższych dniach miała sprawić jeszcze niejeden kłopot. Ale... o tym już we wpisie z kolejnego dnia.

W dzisiejszym dniu dołączyła do nas kolejna grupka nizinnych górali - Iza, Marcin i Mateusz. Rano zwlokłem się z łóżka i zjechałem przywitać ich kawałek poniżej Międzygórza.
Po zameldowaniu ich na kwaterze i chwili odpoczynku (nowoprzybyli mieli za sobą nieprzespaną noc), ruszyliśmy na właściwą wycieczkę.
Miało być lajtowo, ale nie chciałem, żeby było nudno.
Poprowadziłem naszą pięcioosobową grupkę szutrowym podjazdem...




... na Przełęcz Śnieżnicką, a stamtąd czerwonym szlakiem przez Żmijowiec w kierunku głównej atrakcji dzisiejszego dnia - Czarnej Góry.
Szczyt zdobyliśmy czerwonym szlakiem. Było trochę pchania, zwłaszcza pod koniec, ale nagrodą były widoki z mieszczącej się tam wieży.















Nasze pojawienie się z rowerami na szczycie wywołało w goszczącej tam akurat grupie dzieciaków coś w rodzaju sensacji.


Potem przyszła pora na wisienkę na torcie, czyli wizytę w parku rowerowym.
Do górnej stacji wyciągu trzeba było kawałek zejść - niestety zjazd na tym odcinku trochę nas przerósł.



Potem już było tylko miło, czyli trasa "FR". Może za bardzo freeride'owa to ona nie jest, bo to w sumie singielek, ale bez wątpienia warto odwiedzić.
Chciałoby się powiedzieć, że na zjeździe był "ogień", ale niezupełenie. Skoordynowanie przejazdu naszej radosnej grupki o mocno zróżnicowanych umiejętnościach było sporym wyzwaniem. Głównie jechałem więc z tyłu i sprawdzałem czy nikt się nie rozwalił. Udało się - nikt się nie rozwalił (ja lekko zahaczyłem o drzewo, ale to się nie liczy).





Jak już zjechaliśmy do Siennej, to wdrapaliśmy sie asfaltem na Przełęcz Puchaczówkę i dalej szlakami niebieskim i zielonym pojechaliśmy w kierunku Iglicznej, by ostatecznie żółtym zjechać do Międzygórza.
Miło, fajnie itd.
Wizytę w parku rowerowym Czarna Góra stanowczo muszę powtórzyć.


(profil z wycieczki "właściwej" bez porannego wyjazdu "powitalnego")

Pierwotnie na niedzielę w planach były Rychlebske Stezky, ale ponieważ akurat dziś odbywały się tam jakieś zawody, odpuściliśmy.
Ta wizyta w Międzygórzu jest naszą trzecią, więc większość okolicznych szlaków, to tacy nasi starzy znajomi. Zostały jednak odcinki, których nie dane nam było zobaczyć. Takim nieznajomym był niebieski szlak od schroniska pod Śnieżnikiem wzdłuż rezerwatu i właśnie dzisiaj przyszła kolej na jego zaliczenie. Podjazd do schroniska jak zwykle, szutrem i bez przygód. Przy schronisku spotkaliśmy rowerzystę z Wrocka, który podjechał tam w iście koksiarskim tempie (co było dość imponujące, zważywszy na fakt, że jego Pitch lajtbajkiem stanowczo nie był). Dałem mu zrobić kółko na swoim rowerze, zamieniliśmy kilka słów, polecił nam zielony graniczny szlak w stronę przełęczy Płoszczyny (mieliśmy go zaplanowanego już na inny dzień) i powiedział, że czeka na swoje "panienki", które na podjeździe trochę zostały z tyłu. Gdy na horyzoncie pojawiły się sylwetki męczących podjazd rowerzystów, okazało się, że te "panienki" najwyraźniej mają jaja i sikają na stojąco. Cóż...
Zebraliśmy się i ruszyliśmy na niebieski szlak. Pierwszy odcinek, trawersujący szczyt Śnieżnika był super - lajtowa jazda singlem z widokami. Na tyle miła, że w sumie nawet nie było ochoty na robienie zdjęć. Na koniec, dopiero gdy szlak zaczął się poszerzać, walnęliśmy jedną panoramkę.



Potem szlak skręcił w dół i stał się mniej urokliwy - wymyta zwózkowa droga z mnóstwem luźnych kamieni sporych rozmiarów. Nią dotarliśmy do rowerowego szlaku, którym znów (nudząc się podczas szutrowego podjazdu śmiertelnie) wróciliśmy na Przełęcz Śnieżnicką. Po drodze mały pit-stop związany z moimi hamplami i przy okazji fota Tomaca.


Z przełęczy czerwonym przez Żmijowiec do Żmijowej Polany...




...a potem z grubsza zielony w kierunku Iglicznej i zjazd do Międzygórza żółtym.
Dzień udany, choć pogoda raczej trochę z dupy i zdjęć mało.

Do Międzygórza dotarliśmy z Marysią jakoś późnym popołudniem. Rozpakowaliśmy graty z samochodu, złożyliśmy rowery i po szybkim obiedzie złożonym z zupek "chińskich" pojechaliśmy na szybką, powitalną pętelkę. Podjazd szutrówkami a potem zjazd zielonym i niebieskim. Krótko i treściwie. W sam raz na początek.
Zdjęć ze zjazdu praktycznie nie ma - za jakiś czas będzie filmik z całego tygodnia.



Dwie panoramki - po kliknięciu pełny rozmiar

 W niedzielę odpuściliśmy jazdę i przejechaliśmy "kilka" kilometrów samochodem, by zwiedzić trochę dalsze okolice. Między innymi odwiedziliśmy obóz koncentracyjny Gross-Rosen w Rogoźnicy. Więźniowie licznych filii tego obozu pracowali m.in. przy budowie sztolni kompleksu "Riese", które odwiedziliśmy wcześniej.





Na miejscu kupiłem sobie książkę "Za drutami śmierci" Abrahama Kajzera - więźnia, który trafił do obozu z łódzkiego getta. Książka nie była zbyt gruba, więc w jeden wieczór wchłonąłem całość. Za sprawą tej lektury zachciałem jeszcze rozejrzeć się w górach za pozostałościami obozów.

W związku z tym pierwsza część wycieczki wiodła nas przez stoki Osówki i Sobonia, gdzie co chwila zapuszczałem się w las, by obejrzeć liczne ruiny i pozostałości budowli z lat 40-tych.





Straciliśmy przez to sporo czasu, ale ostatecznie, jadąc głównie szlakami rowerowymi (które swoją droga prowadzone są w wielu miejscach drogami i nasypami kolejowymi wybudowanymi na potrzeby budowy kompleksu Riese) w rejon Głuszycy i stamtąd pojechaliśmy do Jedliny-Zdroju.


Tam Marysia dokupiła sobie kolejną pijałkę do swojej kolekcji i pojechaliśmy dalej. Szukać obiadu.
Nie było łatwo, bo żeby zasłużyć na obiad musieliśmy wdrapać się na Przełęcz Niedźwiedzią w Górach Czarnych. Na głodniaka było trudno, ale widoki bardzo ułatwiały walkę z podjazdami i głodem.















Obiad pożarliśmy dopiero w Zagórzu Śląskim. Ponieważ głód jest najlepszym kucharzem, to był to naprawdę świetny posiłek :)

Z Zagórza wymyśliłem przejazd do zapory na jeziorze Bystrzyckim ścieżką wzdłuż zalewu. Wiedziałem, że takowa zaczyna się gdzieś w Zagórzu, ale nie wiedziałem gdzie dokładnie. W efekcie przez pół drogi do zapory przebijaliśmy się wzdłuż rzeki, pośród dwumetrowej wysokości pokrzyw, pokonując zwalone drzewa i kończąc wszystko zdobyciem kilkunastometrowej "ścianki wspinaczkowej". Wszystko oczywiście z rowerami na plecach. Później okazało się, że kawałek powyżej nas cały czas wiódł piękny szlak turystyczny.. cóż...
Reszta drogi do zapory, już szlakiem, była super.





Od zapory, drogą pełną niebezpieczeństw...

...
wróciliśmy do domu, rzucając pożegnalne spojrzenia na Góry Sowie, znów skąpane w świetle zachodzącego słońca.

Drugi dzień w Górach Sowich i kolejny odcinek Głównego Szlaku Sudeckiego. Wjechaliśmy nań na Kozim Siodle (czyli tam, gdzie wczoraj go opuściliśmy). Podjeżdżaliśmy od Przełęczy Sokoła, mijając po drodze schroniska "Orzeł" i "Sowa".





Na Kozim Siodle spotkaliśmy grupkę rowerzystów z Warszawy. Dwóch z nich ujeżdżało Stumpjumpery, więc nie mogło się obejść bez "rodzinnego" zdjęcia "Specgrupy".
.

Razem z nimi dojechaliśmy mniej więcej do Kalenicy, gdzie my trochę zmarudziliśmy i siedzieliśmy na wieży widokowej dłużej niż było trzeba :)





Widoczność dzisiaj była lepsza niż dzień wcześniej, choć nadal daleka od ideału.


Wpisaliśmy się też do księgi pamiątkowej :)


Z Kalenicy pojechaliśmy dalej czerwonym szlakiem aż do Przełęczy Woliborskiej.
Odcinek całkiem miły, z małymi tylko "zgrzytem" w rejonie bodajże Popielaka (stromo+luźne kamienie).




Na przełęczy przesiedliśmy się na szlaki rowerowe i to generalnie był błąd, bo były w tragicznym stanie. W kilku miejscach prowadzone są na nich jakieś prace przy wyrębie drzew, czy poszerzaniu/odnawianiu drogi i ciężki sprzęt zmienił nawierzchnię w zupę. Jechało się wobec tego mało przyjemnie.

Sympatycznie zaczęło się robić dopiero, gdy dojechaliśmy z powrotem do Przełęczy Jugowskiej. Pojechaliśmy stamtąd na Kozie Siodło czarnym szlakiem rowerowym, który już taki zniszczony nie był. Ponadto coraz niższe słońce zaserwowało nam taki pokaz, że zapomnieliśmy zupełnie o błocie i zmęczeniu, a nawet postanowiliśmy przedłużyć nieco wycieczkę, zaliczając jeszcze trawers Małej Sowy szlakiem hmm.. purpurowym?.







Trasa od "Sowy" do Rzeczki zrobiła na mnie wielkie wrażenie.
Złote światło , otwierające się co chwilę widoki na Góry Kamienne, w uszach muzyka...
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/vTZej6DOLzw"> <embed src="http://www.youtube.com/v/vTZej6DOLzw" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>Po prostu wiedziałem wtedy, że dla takich chwil się żyje.

Profil trasy. Wyszło śmiesznie, bo pokazało sumę przewyższeń identyczną jak dzień wcześniej.

W sposób zupełnie nieplanowany znalazłem się po raz kolejny w górach. Najpierw w Karpaczu (ale tam z powodów przeróżnych nie udało się wsiąść na rower) a potem w Rzeczce koło Walimia w Górach Sowich. Wiele razy już zdarzyło mi się przejeżdżać przez to pasmo samochodem, wiele razy fantazjowałem o poznaniu go od rowerowej strony i w końcu stało się.
Zakładałem, że w dniu dzisiejszym wjedziemy na Wielką Sowę, a potem czerwonym szlakiem przejedziemy aż do Srebrnej Góry.
Na najwyższy szczyt Gór Sowich wjechaliśmy z grubsza żółtym szlakiem od Walimia.







Na szczycie chwila wypoczynku, wizyta na wieży widokowej, kilka fotek (choć pogoda nie sprzyjała raczej podziwianiu widoków)...

...i dalej w drogę.
Zgodnie z planem ze szczytu zjechaliśmy Głównym Szlakiem Sudeckim. Okazał się on bardzo sympatyczną ścieżką/drogą wiodącą w dół po kamieniach całkiem rozsądnych rozmiarów :) Obfotografowaliśmy się po drodze ze wszystkich możliwych stron.






Gdy dotarliśmy na Kozie Siodło, uznałem, że z chęcią zaliczyłbym kilka sztolni należących do podziemnego kompleksu Riese. Dzień wcześniej "na butach" odwiedziliśmy podziemia w Rzeczce i na stoku Włodarza, a teraz postanowiłem jeszcze zahaczyć o Sokolec na stokach Gontowej i o Osówkę. Oczywiście o eksploracji sztolni w głębinach Gontowej, ani o zwiedzaniu trasy turystycznej w Osówce dzisiaj nie było mowy, ale taka "tematyczna" trasa bardzo mnie pociągała.
Wobec tego zielonym pieszym, a następnie czarnym rowerowym dotarliśmy do Sowiny. W zboczu górującej nad nią Gontowej wydrążone są podziemne korytarze. Obecnie na terenie ośrodka wypoczynkowego Harenda trwają prace nad odkopaniem i prawdopodobnie udostępnieniem dla turystów części podziemi. Oczywiście wstępu póki co za bardzo tam nie ma, ale za to przy szlaku znajdują się wejścia do innych sztolni.


Jak widać na fotce można wejść do środka bez problemu, ale raczej nie jest to chyba wskazane dla niedzielnych turystów (czyli np. dla nas). Korytarze drążono przeszło pół wieku temu w kruchym piaskowcu i przez wiele lat nikt o nie nie dbał. Jest więc spore ryzyko, że coś spadnie na głowę nieszczęsnemu poszukiwaczowi przygód. Ograniczyłem się zatem do zrobienia kilku fotek i pojechaliśmy dalej.


We wsi Sierpnica minęliśmy XVI-wieczny (wieża jest nowsza) drewniany kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej...

...i asfaltem dojechaliśmy do "podziemnego miasta" Osówka.

Podziemia można zwiedzić z przewodnikiem, ale my z powodu rowerów musieliśmy sobie darować i pojechać dalej do wsi Grządki.
Tutaj Marysia postanowiła wrócić do domu, a ja zahaczając o Przełęcz pod Moszną pojechałem do Włodarza. Po drodze przekonałem się, że lasy porastające Góry Sowie kryją w sobie naprawdę wiele śladów wojennej historii. Wystarczyło na chwilę opuścić szlak, by natknąć się na zabudowania, bądź fundamenty - pozostałości po prowadzonych tu przez hitlerowców pracach.

Sam podziemny kompleks Włodarz jest udostępniony do zwiedzania i, jak już napisałem wcześniej, "zaliczyliśmy" go wczoraj. Teraz tylko zrobiłem kilka zdjęć i wróciłem na kwaterę.


To fotka długiej na 60metrów zalanej hali w rejonie sztolni nr 1.


Na zewnątrz zgromadzono sporą kolekcję sprzętu wojskowego i pojazdów. Niestety nie mają one nic wspólnego z historią tego miejsca, bo konstrukcje te pochodzą w najlepszym razie z późnych lat 50-tych. No i do tego jest to sprzęt państw należących do Układu Warszawskiego.
Ale... foty pyknąć można :)






Ja do tego niepasującego sprzętu wschodnioeuropejskiego dorzuciłem jeszcze trochę niepasującego hamerykańskiego.




Na koniec przeproszę jeszcze za nieprzyzwoitą ilość zdjęć, ale fascynują mnie takie obiekty i żal mi było cokolwiek wyciąć.
Dla zainteresowanych wrzucam też kilka linków:

Oficjalne strony podziemnych tras turystyczych:
Muzeum Sztolni Walimskich
Podziemne Miasto Osówka
Kompleks Włodarz

Kilka innych stron dotyczących kompleksu Riese:
www.riese.cba.pl
www.kompleksriese.pl
Sowiogórska Grupa Poszukiwawcza

I najświeższy (bo z poniedziałku 12.09.2011) "nius" dotyczący postępów przy odkrywaniu korytarzy na Gontowej - TVN24 - "Olbrzym" odkrył kolejną tajemnicę

EDIT 26.12.2011 - Dodaję wreszcie filmik podsumowujący nasz dwutygodniowy urlop w Krościenku i Świeradowie. Wybaczcie małe opóźnienie :)
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dGA7mAWgbzg"> <embed src="http://www.youtube.com/v/dGA7mAWgbzg" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>

Przed południem wybraliśmy się zobaczyć jak radzą sobie kolarze górscy (a raczej "górscy") na maratonie w Świeradowie-Zdroju. Radzili sobie... różnie... Na ostatnim odcinku przed metą, jedynym, który w pełni zasługiwał na miano górskiego, widziałem więcej prowadzących rower ludzi, niż do tej pory przez całe życie.
Serio. Niektórzy z tych w obcisłym powinni przesiąść się na szosówki, bo tak kaleczyć jak się tylko asfalt skończy, to aż nie wypada.

Na trasie zobaczyliśmy Mambę. Stanowiła miłą odmianę, bo jechała. Mignęła nam tylko przez chwilę i za wiele nie widzieliśmy, ale twierdzi, że jechała wręcz pięknie. Nie mam powodu, by w to wątpić :)

Z trasy przegnał nas deszcz. Trochę żałuję, że nie zostaliśmy, bo na mokrym, to dopiero musiały się rozgrywać dantejskie sceny.

Pod wieczór, na pożegnanie z górami, postanowiliśmy wybrać się na Sępią Górę.
Po drodze odbiliśmy nieco i zaliczyliśmy końcówkę trasy maratonu, żeby upewnić się, że rzeczywiście nie wymagała prowadzenia. No i wyobraźcie sobie, że nie wymagała :)

Potem była Sępia. Wjazd szlakiem rowerowym, a zjazd niebieskim (czyli trasą OS5 ostatniego Enduro Trophy). Tym razem poszło nam lepiej niż za pierwszym razem w poniedziałek. Znowu miejscami szlakiem płynęła woda, ale i tak było super. Jakbym miał taki szlak pod domem, to kilka razy w tygodniu chyba bym tam śmigał, żeby się odstresować:)





Na koniec wrzucam jeszcze filmik, który ktoś zamieścił na YT. Widać na nim jak maratończycy radzili sobie na szlaku :)
Oprócz tego widać mnie, jak robię zdjęcia. Później wrzucę jeszcze kilka, które wg. mnie wyszły jako tako.
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/xLC3FWI_wBE"> <embed src="http://www.youtube.com/v/xLC3FWI_wBE" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object><br>
EDIT: Obiecane fotki z BM. Dwie wrzucam tutaj, a TUTAJ link do albumu z dalszymi. Może ktoś znajdzie na fotach siebie.

Nie chciało mi się. Ani trochę.
Mimo to zmusiłem jednak cielsko do opuszczenia łóżka. Potem ciało jechało rowerem. Za daleko nie dotarło, ino do Chatki Górzystów. Po drodze ciało opuściło szlak i przez ponad dwa kilometry targało rower przez strumienie, między drzewami i po kamieniach. Po wszystkim jaśnie ciało miało dość.

Nawet nie chciało mi się za bardzo po aparat sięgać, więc zdjęć nad wyraz mało.






Jak się mało jedzie, to nieraz człowiekowi bić zaczyna i potem są efekty :)
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dzMRhXIeQdY"> <embed src="http://www.youtube.com/v/dzMRhXIeQdY" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object>